Zaczyna się. Wiosna. Przebiśniegi już wyrosły. I przeszkadzają.

Już. Właśnie już. Wczoraj. Pierwszy taki paskudny dzień. Start. Droga rowerowa. Już cieplej, więc można postać na zewnątrz. Nie trzeba się spieszyć. Najlepiej pospacerować, bo ciepło. Najlepiej środkiem drogi rowerowej. Bo taka ładna, czerwona kostka. Więc idźmy ją wszyscy. Zwalniam posłusznie. Szukam miejsca. Przemykam. Krzyczeć? A po co? Niczego to nie da. A jeszcze taki cielaczek kankana zatańczy i wlezie mi pod koła. Dopóki nie wie, gdzie jestem, mam przewagę. Mijam. Slalomuję też między tymi, co idą do mnie twarzą. Bo jak wszyscy idą, to czemu nie on? Jadę dalej. Kawałek prostej. Przejście. Stoję po prawej stronie DDR. Obok staje staruszka z siatami. Naprzeciwko dwie siksy. Drobią nóżkami, nie mogą ustalić, czy staną na DDR czy na chodniku. W końcu, gdy ruszam, schodzą na przejście. Za to pajac obok stwierdza, że pasy są dla leszczy. Idzie prosto na mnie. Potrzebuje chwili, żeby zorientować się, gdzie jest. Schodzi, ale niechętnie. Kolejna prosta. Kolejne pasy. Kolejne wycieczki walące na przystanek. Zwolnić. Poczekać. Nie ma co się pchać, jeszcze zahaczę i zawsze i tak będzie moja wina. Przejazd rowerowy. Stoi auto. Puszcza pieszych. Widzi mnie? Widzi? Spojrzał w moją stronę. Widzi. Co?! Cofnął i zrobił mi miejsce?! Niemożliwe. Przetarłbym oczy, ale wybrudzę okulary. Wiadukt. Prosta. Przejazd rowerowy. Urrrrrwał twoją nać, wuju! Lusterka to do ozdoby, bo się ładnie błyszczą, co? Pojechał. Ciekawe, czy się zorientował, że zmusił mnie do hamowania. Nie gwałtownego, nie. Widziałem z daleka, co nadchodzi, byłem gotów. Skręt. Asfalt, kawałeczek na pocieszenie. Znowu DDr. Babcia. Robole parkujący na połowie DDR. Jakiś szczeniak zaczytany w komórce buja się na samym środku. Spokój. Kolejne zaparkowane auto. Babcia waląca środkiem. Facet z kundlem. Obrzuca mnie zaskoczonym spojrzeniem. Skąd tu, kurwa, rower? Matka z synem. Idą slalomem. Od lewej, do prawej. Weź powietrze w płuca... zauważyli sami. Nie musiałem krzyczeć. Z cienia, z lewej, wyjeżdża nieoświetlony. Prosto na mnie. Odbija do swojej prawej. Zupełnie nie zorientował się, że przez niego musiałem gwałtownie zahamować. Ostatnia prosta. Dwieście. Sto. Pięćdziesiąt metrów. Jest. Asfalt. Do samego domu asfalt. Już go nie wypuszczę. Spokój, spokój, spokój. Tu już wszystko jedzie przewidywalnie. Nie usiłuje mi zrobić z taką stanowczością krzywdy. Wleźć pod koła. Zrobić sobie krzywdy o mnie.

Ludzie się dziwią gdy mówię, że asfalt (pomijając bezpieczeństwo) jest po prostu spokojniejszy. Jakoś nie wierzą na słowo.

A to dopiero początek. Pierwsze ocieplenie. Główne uderzenie, gdy będzie pierwsze słonce wiosny, gdy temperatura wyjdzie powyżej 10 stopni, dopiero przed nami.