Zwykły dojazd do pracy

Ale chyba dłuższego w historii nie miałem, co nie znaczy, że się nie da.

Wtręt weekendowy: okazało się, że mimo miesiąca niewspinania się, potrafimy nadal spokojnie prowadzić VI.1. Palce zostały okrutnie skatowane, wytrzymałość poszła w diabły, ale coś tam jeszcze zostało.

Wykorzystałem to, że w pracy ze względu na prace remontowe musiałem się stawić dopiero na 10:00, co dało mi bardzo długi ranek. Wstałem więc o 5:30 i trochę się przejechałem dookoła osiedla.

Łomianki rozkopane, dobrze, że w weekend nie wybraliśmy się na pętelkę, bo miejscami szorowałem lewym pasem.

Nawet maksa (50 km/h) wykręciłem z wiaduktu w Broniszach.

Pod pracą byłem o 9:00, zastanawiałem się nad dokręceniem do stu, ale przeważyła myśl mówiąca, że wypadałoby jeszcze zakupy zrobić, skoro mam czas, a stówkę już kiedyś zrobiłem i nie ma co na siłę dokręcać 16 km i to po mieście.

Mapka idealnie obrazuje, że transport to najkrótsza droga z punktu A do punktu B.