Co cię nie zabije, to zniechęci

Korzystając z wizyty w biurze (po raz pierwszy od wybuchu pandemii, bleee) postanowiłem zwiedzić południową stronę Warszawy. Narysowałem sobie fajną trasę i postanowiłem jechać.

Początek był obiecujący, bardzo przyzwoita droga rowerowa wzdłuż Wirażowej (zawsze chciałem dowiedzieć się, co tam jest), księżycowa sekcja wzdłuż pola ziemniaków z widokiem na Warszawę, a potem terenowy fragmencik w kierunku budowanego wiaduktu nad S2.


Tu pole, tam Warszawa.

A potem się zaczęło. Niby było z wiatrem, ale asfalt przeszkadzał jechać równo, albo były jakieś korki popracowe, albo ktoś wymyślił DDR-kę zrobioną z kostek Bauma łupanych metodą zrzucania ich z PKiN na parking. Potem niby wiatr powinien przeszkadzać, bo jednak do domu trzeba wrócić, no to przeszkadzał. No i albo było pod wiatr, albo było po kolejnych fragmentach asfaltu z XIV wieku. Zniechęcające jak cholera.

Polepszyło się dopiero przy samym mieście, za Pruszkowem, czyli na dobrze znanych terenach.