Tam i z powrotem, raczej spokojnie

Nic ciekawego: nikt mnie nie starał sie jakoś szczególnie rozjechać, nikt nie usiłował trąbić, nuda. Na pewno jest to zasługa tego, że jadę Połczyńską/Lazurową, czyli miejscami rowerowo wyludnionymi, gdzie ciężko o jakąś specjalną rozrywkę, jadę jezdnią, więc piesi nie próbują podchodzić pod koła, gdyby nie muzyka, to człowiek by usnął. Na kurs też dojechaliśmy spokojnie, przy ścieżce przy Maczka psowyprowadzacze usiłowali zabić swoje psy, ale na szczęście widzieliśmy je z daleka (jak taki ciemny Burek kręci się w cieniu, to cholerę ciężko zauważyć, te akurat były białe). Po kursie chcieliśmy jechać, by odwiedzić kilka waypointów, ale, niestety, obowiązki w domu czekają, ostatnio jesteśmy bardzo zapracowani.

Rano do pracy musiałem jechać sam, więc śmignąłem Połczyńską, przynajmniej na DDR przy Szczęśliwickiej pojawił się jakiś motyw rozrywkowy: na przejście wlazła kobitka. Zawsze stosuję tę samą zasadę: jeśli ktoś się rozejrzy, to go z przyjemnością puszczę, a jeśli jadę za szybko i się wepchnę, to grzecznie przepraszam; jeśli ktoś idzie jak boża krówka i nawet nie zerknie (skąd rower na chodniku? ścieżki rowerowe? a co to?), to zawsze robię niespodziankę. Tym razem musiałem zwolnić bardzo bardzo, bo babeczka szła tak, że ani wte, ani wewte nie szło jej ominąć, zatem przejeżdżając za plecami, nachyliłem się do uszka i romantycznie szepnąłem "BUM!". Pisk zaskoczenia pomieszany z przerażeniem udowodnił, że niespodziankę udało się zrobić. :)