Do domu wróciłem podchorowany, w pracy dwóch kolegów kichało i smarkało, zamiast iść na zwolnienie no i mi też się udzielilo. Z góry zapowiadałem, że na kurs jedziemy samochodem, ale wróciłem do domu, Hipcia zasugerowała jazdę na rowerze, to i wsiadłem, ciul tam, przecież nie zdechnę. Dojechałem, przegoniłem ludzi w tę i z powrotem, wróciłem... ale już zdrowy.

Stara się człowiek, jeździ w te mrozy, ciężko pracuje, żeby zachorować, a tu zawsze nic.

Słoneczko wyszło, rowery się pojawiły, tłok na DDRach, jeżdżą te ludzie i psują humor. A zimą to nie było komu jechać.

Siedzę zly, bo jeszcze trzy dni temu miałem na nogach raki, w łapie czekan i nakurwiałem w lód, a teraz mam pod dupą krzesło, w łapie kubek z kawą i nakurwiam w klawiaturę. Okazało się, tak przy okazji, że pogoda, która zaatakowała znienacka Zakopane, była myląca dla niektórych, Kronika TOPRu za ostatni tydzień jest niewiarygodnie długa. W tym jedną z ekip tam opisaną najprawdopodobniej mijaliśmy na szlaku: zgadza się godzina i skład. Tak to jest, że ludzie lezą w te góry jak lemingi, bez pomyślunku, słońce świeci - znaczy - piękna pogoda, i co tam, że lód na zboczach, przecież mam raki, to co może się stać? Potem najwyżej, jak się objawi zesranka, to się taksówkę lotniczą wezwie, w końcu u nas taka usługa jest gratis. Czekam na wprowadzenie płatnych ratunków: chcesz, żeby cię uratowali? To wykup ubezpieczenie, albo płać koszt pełnej akcji.

Więc nic nie napiszę. Kurs do pracy.