Do pracy dojechałem. W 80% trasy. Potem się toczyłem, bo tylne koło zrobiło się dziwnie miękkie...

Powrót autobusem, przed wyjazdem na PTJ nie było czasu na łatanie.

Rano nie padało, po południu nie padało, wieczorem nie padało. Bo trzy razy jechałem.

A pomiędzy?

Zapowiadali na wieczór jakąś pogodową tragedię. Na wykresach kończyła się skala. No to jak tu nie iść zobaczyć tego na własne oczy?

Pod blokiem padało. W Starych Babicach już solidnie lało i cieszyłem się, że zabrałem czapkę z dużym daszkiem, bo dzięki temu wszystko widziałem i nie musiałem wyrywać ulewie pojedynczych, urwanych klatek.

W pierwsze jezioro, szerokości jakichś pietnastu metrów, wjechałem w Lipkowie. Drugie było jakieś dwiescie metrów dalej, ale aż mnie wyhamowało, gdy weń wjechałem.

Potem okazało się, że w okolicy zrobiło się całe pojezierze i nie ma przebacz, trzeba po kolei przecinać wszystko.

Na całej drodze jest chyba jedna duża dziura, którą... znalazłem. Ukryta pod taflą wody czaiła się na mnie i schwytała mi przednie koło. Nie bez frajdy zwaliłem się z roweru i rąbnąłem w olbrzumią, ponad pietnastocentymetrowej głębokosci kałużę.

Pierwszą reakcją był uśmiech, dopiero później zorientowałem się, że chyba się lekko obtarłem (woda zamortyzowała upadek). Swiadków niestety nie było, bo pewnie mieliby dużo frajdy, patrząc, jak jakiś baran gramoli się z kałuży z bananem na twarzy.

Dalsza częsć podróży przebiegła w podobnym klimacie, tylko przez chwilę jeszcze krew z mojego palca wabiła rekiny w okolicznych jeziorkach.

Przestało padac tuż pod blokiem.

Szprycha nadal lata, suport nadal trzeszczy... Ciekawe kiedy rower się rozleci...

Jeśli miało padać, to wiadomo było, że strzeli od razu gdy będę wychodził z pracy. Tak twierdzą Prawa Murphy'ego i mają rację.

Lunęło tak, że już po chwili na ulicach były głębokie kałuże, a po kwadransie miejscami jechałem z w pełni zanurzoną obręczą.

Puściłem trasę tak na oko, w części kompletnie nieznanymi mi trasami. O dziwo, do samego końca, poza pojedynczymi fragmentami, nie było dziur.

Pierwszy problem pojawił się po czterdziestu kilometrach - gdzieś za Błoniem. Poczułem delikatne szaprnięcie, a gdy się zatrzymałem, okazało się, że faktycznie, jedna ze szprych pożegnała się z nami.

Ustawiłem hamulec w pozycji "prawie nie obciera" i ruszyłem dalej. Tym razem bez książki, bo empetrójka nagle postanowiła strzelić focha.

Odfochała się chwilę później, wtedy zatrzymałem się ponownie, wyciągnąłem słuchawki, po raz kolejny poprawiłem hamulec i porządnie przykleiłem szprychę (taśma izolacyjna na sztycy ratuje życie!).

W Łowiczu zorientowałem się, że: a) jest chyba gorąco, co potwierdził termometr wskazując 28 stopni; b) braknie mi picia.

Zatrzymałem się więc na Orlenie, zakupiłem zapasy, z dziwnym uczuciem, że i tak braknie, i hajda!

Teraz droga krajowa nr 92, dobrze mi znana i, co ważne, z wiatrem. Jechało się samo. Za Sochaczewem powrót na stare, znane tereny. I, oczywiście, pod sam koniec brakło mi picia. Ale te ostatnie pół godziny jakoś dociągnąłem na oparach...

Pokręciłem się po okolicy. Miała być ŻW, ale uznałem, że to za daleko i... później okazało się, że nie miałem racji i spokojnie bym się wyrobił.