Popołudniowo-popracowy wypad na zachód. Odwiedziłem Kampinos (trasą od Leszna), powrót przez Gawratową Wolę i Leszno, a dalej, mijając lekko porwany peleton KGS, wróciłem po swoich śladach, czyli przez Mariew. Od kiedy zrobiono DDPiR w Kaputach staram się unikać tamtejszej trasy, żeby nikomu nie przeszkadzać.

Postanowiłem poprawić ostatni wypad na południe Warszawy, bogatszy o poprzednie doświadczenia poprowadziłem trasę mocno inaczej. Tym razem asfalty były o wiele bardziej łaskawe. W zasadzie, poza pojedynczymi sytuacjami, były dobre i bardzo dobre, a momentami, szczególnie po odcinkach technicznych wzdłuż ekspresówek, wspaniałe.

Wyleciałem "standardowo" Wirażową, tym razem jadąc po księżycu kawałek dalej, do wiaduktu na Paluchu, potem meandrując dotarłem do Janek, skąd zacząłem szlajanie się wzdłuż ekspresówek. Przejechałem jakiś fragmencik świeżo zmoczony deszczem, co, w połączeniu z pobliskim lasem, dało mocne obniżenie temperatury, ale i wspaniały zapach mokrego, iglastego lasu.

Przeciąlem Brwinów, upstrzony bezsensownymi DDPiR-ami, ale tym razem, przy wylocie na Koszajec, udało się to zrobić nawet bezproblemowo (bo na tym wylocie ich po prostu nie ma) i dotarłem do domu przez Domaniew.

W sumie ciekawa wycieczka, sporo dobrych i nowych - dla mnie - asfaltów.

Pokaż trasę GPS

Mój poprzedni wyjazd na okolice stu kilometrów był w styczniu, w ramach Tour de WOŚP w Kórniku, a wcześniej chyba rok temu, gdy odwiedzaliśmy okolice Krynicy i jeździliśmy z Wojtkiem po Słowacji...

Życie. Nie zawsze się jeździ, czasem robi się inne rzeczy.

Droga do Żelazowej z mocnym wiatrem w twarz, droga do Warszawy też taka łamana, bo wiatr najpierw nie pomagał, potem pomagał, a potem obrócił i w ogóle przeszkadzał. Złapałem trochę słońca, może w końcu zrobi się coś w stylu opalenizny kolarskiej (którą zwykle o tej porze roku miałem już mocno utrwaloną).

Zrobiłem też małe odstępstwo od standardu jadąc przez Mokas zamiast prosto do ŻW, okazuje się, że w Woli Pasikońskiej położono z kilometr pięknego asfaltu. W okolicy Nowych Mostków też. I kawałek dalej też. Wystarczy rok nie jeździć i taaaaaaaaakie niespodzianki.

Do 100 km brakło mi dosłownie 500 m, więc w ramach rozszerzonego schłodzenia niehonorowo dokręciłem do równego.

Pokaż trasę GPS

Sobotni wypad częściowo śladami wycieczki sprzed tygodnia. Wiatr w sumie nie wiedział co robił, powietrze pełne przedburzowo-podeszczowej wilgoci, więc bliżej mu było do sauny niż późnej wiosny, jakieś to wszystko takie dziwne.

Pokaż trasę GPS

Powoli poznaję nowe okolice nowego biura. Dużo nowych dróg, dużo nowych terenów.

W tym nawet takie:


Prawie centrum miasta, a tu...

Korzystając z wizyty w biurze (po raz pierwszy od wybuchu pandemii, bleee) postanowiłem zwiedzić południową stronę Warszawy. Narysowałem sobie fajną trasę i postanowiłem jechać.

Początek był obiecujący, bardzo przyzwoita droga rowerowa wzdłuż Wirażowej (zawsze chciałem dowiedzieć się, co tam jest), księżycowa sekcja wzdłuż pola ziemniaków z widokiem na Warszawę, a potem terenowy fragmencik w kierunku budowanego wiaduktu nad S2.


Tu pole, tam Warszawa.

A potem się zaczęło. Niby było z wiatrem, ale asfalt przeszkadzał jechać równo, albo były jakieś korki popracowe, albo ktoś wymyślił DDR-kę zrobioną z kostek Bauma łupanych metodą zrzucania ich z PKiN na parking. Potem niby wiatr powinien przeszkadzać, bo jednak do domu trzeba wrócić, no to przeszkadzał. No i albo było pod wiatr, albo było po kolejnych fragmentach asfaltu z XIV wieku. Zniechęcające jak cholera.

Polepszyło się dopiero przy samym mieście, za Pruszkowem, czyli na dobrze znanych terenach.

Wyśledziłem sobie ostatnio fajną trasę spod górki śmieciowej, przez Ciećwierza, do Izabelina. Postanowiłem ją przetestować, jako alternatywę dla standardowej drogi przez Hubala-Dobrzańskiego.

No i fajnie.

A dalej było trochę pod wiatr, trochę z bocznym wiatrem, trochę z wiatrem i trochę bez słońca, albowiem zaszło ono za chmury. Za to deszczu prawie nie było, mimo że wyjechałem tuż po nim i trochę w trakcie drugiej tury.


Pokaż trasę GPS