Piszę szybko, żeby pozostał ślad po tym, jak to ja (ja!) przyszedłem do pracy na siódmą. I wstałem o 6:15. Sam. Bez budzenia. Bez kopania. Bez krzyków.

Coś dziwnego dzieje się ze światem, ani chybi będzie zagłada albo inszy kataklizm, bo takie cuś rzadko się zdarza.

Niemniej jednak: dojechałem. Na drogę zabrałem sobie zamontowaną wczoraj lemoniadkę, żeby nadgarstki odciążyć, bo niby lekarz w końcu kazał mi odstawić rower w ogóle. Efekt? Nie spieszyłem się, a przy Kasprzaka (zanim przepychając się przez korek musiałem zwolnić) miałem średnią wyższą od 28 km/h. Nadgarstki też odpoczęły... przynajmniej mam taką nadzieję.

Choroba zawodowa spowodowana czterdziestoma godzinami dziennie przed komputerem od jakichś pięciu lat musiała w końcu nastąpić. A ja dostałem moje pierwsze okulary (wada minimalna, ale każą chodzić), pojechaliśmy z Hipcią zrobić każde jedną parę dla siebie.

Zobaczymy, jak długo z nimi wytrzymam.

...czy nie czy lata? Okazuje się, że jednak czy lata.

Czy lata na BS minęły czeciego czerwca, kiedy to byłem w okolicach sześsetnego kilometra podczas podróży na Nordkapp. To już samo w sobie służy za podsumowanie, bo niewiele więcej mogę napisać:

- Nadziobałem do tej pory ponad 28000 km w tym:
--- Z sakwami przejechałem już ponad 5000 km
--- Do roboty - prawie 17000 km
- Drugi rok z rzędu mam szansę na przekroczenie dziesiątego tysiąca (pięć dni przed półmetkiem mam już przekroczoną połowę)
- Ten miesiąc jest rekordowy pod kątem przebiegu (ponad 2200)
- Od dawna już idąc na piechotę czuję się nieswojo, coś mi nie pasuje, a do tego:
--- mam odruchy sygnalizowania zamiaru skrętu,
--- odruchowo sprawdzam, gdy idę po ciemku, czy mam włączone oświetlenie,
--- przy zmianie kierunku ruchu oglądam się przez ramię

A, do tego wszystkiego też i smutny fragment: już trzeci rok kupuję drugi rower (najpierw miał być MTB, teraz szosówka). Może w zimie się uda.

No, starczy tych podsumowań. Dziś za to zaskoczył mnie wtorek. W poniedziałki miewam zwykle kurs i cały wieczór wyjęty jest z życiorysu. Wczoraj go nie było, był wolny wieczór, więc budząc się dziś rano, miałem nieodparte wrażenie, że jest środa (jest początek tygodnia, wczoraj był wolny dzień, musi być środa). Nad ranem z kolei przetoczyła się burza, już któryś dzień z rzędu... więc rano do roboty po mokrym i w siąpiącym deszczu (nawet na chwilę założliśmy kurtki, ale okazało się, że zrobiły się bardziej mokre od środka).

Moczenie kupra w Kiełpińskim i spokojny powrót przez Truskawkę, Leszno i Kaputy; droga prawie cały czas pod wiatr.
Gorąco jakby Lucyfer dziś osobiście węgla do słońca sypał. Plecy - spalone.

Skoro tak dobrze idzie mi nadrabianie zaległości, to mogę strzelić kolejnym, zaległym, tatrzańskim wpisem, który już od chwili oczekiwał na przegląd: Jesienne Tatry.

Trasa - standardowo, transport pracowy.

Obrazków na razie nie ma, sami przeglądnęliśmy czterdzieści procent całości, potrzeba jeszcze czasu.

Tymczasem: życzę dobrej zabawy!

Na lotnisko, czyli wstęp
Rozdział 1: Trudy letniej wędrówki
Rozdział 2: Teleportacja na Kretę
Rozdział 3: W pogoni za promami
Rozdział 4: Witamy pierwsze podjazdy
Rozdział 5: Deszczowo, podbiegunowo, tunelowo
Rozdział 6: Czasu w bród, do promu!
Rozdział 7: Głupoty na Lofotach
Rozdział 8: Oszustwo po bezludnym terenie
Rozdział 9: Czajenie się w krzakach na wilka, który właśnie stoi z tyłu
Rozdział 10: Ludzka suszarka
Rozdział 11: Na dzikiej i bezludnej północy
Rozdział 12: Kto zaczyna pracę wcześnie, ten robi nadgodziny
Rozdział 13: Potyczki na płaskowyżu
Rozdział 14: Na końcu Europy
Rozdział 15: Poziome i pionowe kreski na ośmioprocentowym zjeździe
Rozdział 16: Na ciepło, na lekko, na długo
Rozdział 17: Przez odmieniony płaskowyż
Rozdział 18: Powrót do cywilizacji
Z lotniska, czyli podsumowanie

...a jak gorąco, to ludzie głupieją. Dziś z Hipcią widzieliśmy w sumie pięć kolizji.

Trasa: praca - dom - kurs - dom - praca.

I wracamy do wpisów, które nie zawierają za wiele treści...

Hipcia zebrała kilka śmietków, a ja zacząłem rozglądać się za woreczkiem na nie; wieczorem w Tesco zastanawiałem się, czy nie wziąć jeszcze trochę owoców, bo będziemy mieli więcej woreczków, akurat na śmieci; robiąc zakupy w pracy pierwsze zacząłem rozglądać się za bananami, batonami i chlebem; a gdy jadę, podświadomość chce mi wypchnąć na usta komunikaty na temat trasy rzucane w ramach ostrzeżenia za siebie ("prawa dziura", "lewa dziura", "waga prawa", "waga lewa", "wa-a!").

Wieczorem niepotrzebnie oglądaliśmy bajkę aż do drugiej w nocy, przez to po raz pierwszy od kilku ładnych lat zaspałem do pracy, przegapiwszy wszystkie budziki i budząc się (nas) niemalże godzinę po ostatnim z nich.

Podejrzanie lekki rower, dookoła ciepło, krótka trasa do pokonania i cholerny ruch, jak to w Warszawie. Tylko cierpnące dłonie i mrowienie w prawej stopie przypominają, że do wczoraj spędzałem ponad osiem godzin dziennie na siodełku.