Wieczorna prawda wiosek naokoło Warszawy: póki jedziesz między łąkami, albo w miejscu, gdzie domy są nieliczne, czujesz przyjemną wilgoć, twarz owiewa ci w porywach i ciepławe powietrze, ale między budynkami wjeżdżasz w mgłę i czujesz, że wiosnę w tym roku zrobiono z palonej gumy i topionego plastiku. 

Wieczór, prawie jeszcze zima, więc rodacy grzeją. Bo w domu musi być ciepło. A i na wywozie śmieci się przyoszczędzi, nie?

Gdy człowiek wysiadł z samochodu o pierwszej rano, zerwał się skoro świt i ruszył do pracy, to nie mogła być to przyjemna jazda. Ale, mimo wszystko, była. Trzy dni bez roweru robi swoje.

Gdy startowałem, były całe dwa. Gdy wracałem - zero. Ale przynajmniej sucho. Czyli idzie wiosna. Tylko powoli jej to idzie.

Ile można jeździć w zestawie młynek-oś? Okazuje się, że ponad tydzień. W końcu, rano, straciłem cierpliwość i, jeszcze przed pracą, wymieniłem linkę w rowerze dojazdowym. Komfort jazdy podniósł się na poziom powyżej 9000 jednostek.

Wpadłem na pomysł, żeby przebić się gdzieś za Błonie, ale jakąś kompletnie nową trasą. Wiedziałem, że w końcu trafię na coś znanego, ale najpierw, po prostu, ruszyłem za Błoniem na zachód i starałem się na zachód ciągle kierować. Z mapy widać, że nie zawsze wyszło tak, jak było zaplanowane, bo raz zrobiłem sobie pętelkę. 

Nie obyło się też bez postojów, bo trzeba i zmienić album w empetrójce, i sprawdzić na mapie, czy mam jakąś drogę powrotu do cywilizacji, inną, niż wracanie po swoich śladach. 

Gdy z boku dojechałem do Szczytna, uznałem, że nie godzi się być tak blisko i nie odwiedzić Szopena. Skręciłem więc na Żelazową i już stamtąd wróciłem do domu jak najbardziej starą trasą.

Pokaż trasę GPS

Pokaż trasę GPS

Drugi dzień sprintów na kadencji powyżej stu. Trzeba tę linkę w końcu wymienić, bo ileż można?!

Wyszedłem z pracy idealnie w czas. Tylko zapomniałem, że rower jeździ teraz znacznie wolniej. Skutkiem tego była walka i dokręcanie do 26 km/h (nie da się utrzymać takiej prędkości na dłużej, bo spadnę z roweru). A do tego, pod koniec, Niepodległości zakorkowały się tak, że musiałem na chwilę zapomnieć o swoich żelaznych zasadach, i przejechać całe sto metrów... chodnikiem.

Lód trochę stopniał. Drogi rowerowe nadają się już do życia i bezpiecznej jazdy. Ale na pewno jeszcze sypnie!