Pod wiatr, czyli z powrotem, było ciężko. Zwłaszcza, że wracałem odsłoniętymi terenami przez okolice Kaput i wiatr miał którędy przeszkadzać.

Ale za pierwsza część, czyli ta z wiatrem, poszła lepiej. Na moim ulubionym segmencie wykręciłem dziewiąty czas, co, biorąc pod uwagę, że tędy prowadzi jeden z korytarzy wiodących na trening na zachód Warszawy, zaliczam sobie jako niezłe, jak na mnie, osiągnięcie.

Na styk przed wieczorem.

Wybrałem się na rower dopiero, gdy słońce zaczęło zachodzić. Temperatura zbliżyła się do normalnej i przyzwoitej i wreszcie dało się funkcjonować.

Niestety, zapomniałem sprawdzić stan baterii w przedniej lampce, zorientowałem się dopiero, gdy byłem już w ponad połowie trasy i musiałem trochę oszczędzać, jadąc przez Kampinos. Dobrze, że przyświecał mi księżyc, a ruchu nie było wcale, więc, korzystając z oświetlenia ulicznego, mogłem, na wymarłym, kampinoskim asfalcie, trochę ulżyć bateriom. Potem, na szczęście, dociągnęły do samego domu.

Postanowiłem przejechać się w ciepełku. Słoneczko grzeje, więc po co kisić się w domu? 

Podpatrzyłem ciekawą trasę na Stravie, która prowadziła nieznanymi mi ścieżkami w okolicy Pilaszkowa. Droga okazała się być bardzo przyjemnym skrótem prowadzącym do Białutów przez Witki, więc będę z niej korzystał.

Już na prostej za Białutami poczułem, że kleję się do asfaltu, a rower... zostawia z tyłu ślad wyrżnięty w asfalcie. Jak w śniegu!

W Sochaczewie, na Bliskiej, szybki postój na picie. Miałem zapas, ale zapasów nigdy za mało. Objechałem Kampinos (mijając po drodze jadącą w przeciwnym kierunku Hipcię), a później tak, jak w oryginalnej trasie poleciałem dla zmylenia na Leszno, a potem odbiłem do Czosnowa przez Truskawkę i Janówek. I przez Krogulca...

Taka przejażdżka w pięknych warunkach przyrody, to czysta przyjemność!

Kolejne odwiedziny u Fryderyka. Wiatr z zachodu mordował, a gdy zawróciłem w stronę Warszawy, to nagle przestał pomagać, a przed miastem... zaczął wiać w twarz. Wypas.

Pojechałem po swoich śladach sprzed miesiąca.

Na początku, zaraz za Kaputami, na kole usiadł mi kolega. Powiózł się około kilometra, po czym dał zmianę. Powiozłem się też jakiś kilometr i grzecznie odpuściłem, bo kolejnej zmiany bym nie chciał dawać, bo jechał mocniej niż planowałem, poza tym zakładałem, że na lesznieńskiej szosie pojedzie w prawo, na Leszno, a ja planowałem jechać na Błonie. I tak się stało, w istocie.

Minąłem Pass (nazwa miejscowości, gdyby ktoś się zastanawiał) i przez Gole i Kaski przeleciałem na zachodnią stronę DK 50.

Termometr wskazywał trzydzieści stopni, więc gdy zobaczyłem chmury na horyzoncie, wiedziałem, że mają dobre zamiary. Chwilę wcześniej ktoś usiadł mi na kole i tak jechaliśmy razem, w mżawce, a potem w ulewie. Pasażer zniknął mi gdziś w okolicach Bolimowa, a deszcz wcale nie przestał współpracować.

W Łowiczu po raz drugi postój na Orlenie, uzupełnienie picia i ruszamy... pod wiatr. Chwilę później wymija mnie kolega na MTB, po chwili wyprzedza i leci... w kolejnej ulewie. Po kilku kilometrach zacząłem go powoli dochodzić... pasowało to na trening, po co miałby się ścigać? I w istocie: gdy dojechałem do Sochaczewa, akurat zawrócił i ruszał na kolejną rundę.

Od Sochaczewa prawie nie padało, ale im bliżej Warszawy, tym większe kałuże. Na rondzie w Zaborowie jechałem dookoła poniżej 10 km/h, podobnie jak w innych "podejrzanych" miejscach (a i tak kilka razy lekko uciekło mi koło).

I tuż pod blokiem, na przedostatnim zakręcie, przy podporządkowanej, przy prawie zerowej prędkości, wziąłem się i wydupczyłem. Jak pech, to pech... ale dobrze, że dopiero na końcówce.

A już drugi dzień po głowie chodzi mi poniższe... i nuciłem to przez całą trasę. Parodia tego, jeśli ktoś się zastanawia, ale chyba sporo lepsza niż oryginał, co?

height="405" width="590" frameborder="0" allowtransparency="true" scrolling="no" src="https://www.strava.com/activities/1097953970/embed/b381d62481cb7c3e351c659f0f4c973e880fd2cf">

Dawno nie byłem w saunie, prawda? No, najwyższy czas to nadrobić.

Przed wyjściem widziałem, że ktoś w necie skarżył się na temperaturę, ale dopiero w Lesznie, gdy stanąłem na skrzyżowaniu, zorientowałem się, jak jest gorąco. Na całe szczęście odrobinkę wiało, więc jakoś dało się żyć.

Zdążyłem idealnie na ostatnie dwie i pół godziny czasówki na TdF. Może nie jest to tak do końca emocjonujące (w końcu były tylko dwa punkty kontrolne), ale miło było widzieć, jak Polacy zajmują dwa pierwsze miejsca, różniąc się czasem tylko o sekundę!

(poniżej film, udaje trasę GPS)

Pokaż trasę GPS

Miałem wyjść od razu po pracy, ale akurat zdążyłem na ostatnie dwadzieścia kilometrów etapu TdF, więc zostałem do samego końca. Takie widoki, proszę państwa, to ja mógłbym w pracy codziennie.


Odwiedziłem Szopena, sprawdziłem, czy wszystko gra, po czym, tym razem przez Domaniew, wróciłem do domu.

Całkiem ładnie było wieczorem.