Obawiam się, że na drodze łączącej Górki z Borzęcinem powstanie jakaś droga rowerowa albo coś (dochodząca do tego ciągu, który zaczyna się w okolicy skrzyżowania z Warszawską). Lekko średni pomysł, ale trzeba się przyzwyczajać, że zabierają nam kolejne asfalty po to, by ludzie, którzy i tak by jechali chodnikiem (którym nikt nie jeździ) mogli jeździć drogą rowerową (którą nikt nie będzie jeździł).

Nie wiem, co mnie podkusiło, żeby od razu po pracy wyjechać prosto w ten rozgrzany świat... ale to uczyniłem. Na wstępie przytulne 30, które na wioskach wzrosło do 31,6 stopnia. Serce mi nie podziękowało, im dalej w czas, tym mocniej musiało pracować, ratując mnie przed przegrzaniem...

Odwiedziłem sobie nowy asfalt do Łaźniewa, przeciąłem Witki i prosto do Leszna. Powrót przez zadrzewione okolice Mariewa nie był jakoś zauważalnie chłodniejszy. Tak, zdecydowanie było za ciepło, dwa duże bidony starczyły na styk.

Przez Zaborowem zostaję postrzelony... przez trzmiela. W oko. Że należy nosić okulary? No... czasem by się przydały.


Ostatki starych znaków w Łaźniewie.

Krótki skok na Truskaw z powrotem przez Górkę Śmieciową. Tak trochę mocnym wieczorem, więc całość przy świetle.

Takie szybkie tam i z powrotem. I cały wschód już zaliczony, najbardziej wysuniętą na wschód gminą, której nie zaliczyliśmy, jest Jarocin (ale ten inny).

Zostało równo 220 gmin, a ja, uwaga, prawie przekraczam dwa tysiące kilometrów w tym roku na rowerze.

Straszyło, straszyło deszczem. Skończyło się na zaduchu. Asfalty całkiem dobre, ale łącząc się w walce z kolegami z Pyra Trail, przejechaliśmy kilka szutrowych odcinków.

Na jednym z nich, gminnej odbitce, przy zawracaniu z zerową prędkością, zatrzymuje mi się w sypkim piachu przednie koło. Porządnie skręcony blok nagle się nie chce wypiąć i lecę na glebę jak zwalone drzewo. Pierwszy raz w życiu, po prawie dziesięciu latach jazdy w SPD, zaliczam klasyk klasyków.

Robię postępy w rozkręcaniu się. Dziś Truskaw w wersji godzinnej.

Trochę różnych zajęć, trochę przeziębienia i trochę upału. Z tego połączenia powstaje Kapitan Anieidęnarower.

Ale w końcu się zmusiłem, wieczorem, patrząc w szare chmury zalegające wszędzie, licząc, że ta burza, co ją prognozowali (i w końcu nie przyszła) zostawi mnie w spokoju.

Gdyby kogoś interesowało, to Pohulanka w Babicach już jest odremontowana. Zrobiłem króciutkie kółeczko, trochę się poruszałem, trochę krew pokrążyła, można z powrotem zejść w otchłań starości na kanapie.

Sobotę spędziłem od rana na posterunku.

Wolontariat na Krwawej Pętli zacząłem od pobudki nieco przed czwartą, a tuż przed piątą rozpoczynałem działanie w bazie maratonu. Pogoda dopisała, aż za bardzo, trasa maratonu sama z siebie też do łatwych nie należy, więc zawodnicy mieli wszystkiego pod dostatkiem. Sporo osób zostało zmuszonych, przez pogodę, do wycofania się, największe żniwo zebrała znana "patelnia" na południe od Kampinosu. Ze swojej strony, mimo że nie musieliśmy jeździć w pełnym słońcu, też w bazie nie zmarzliśmy...

Pierwszy zawodnik pojawił się w bazie tuż po siódmej, ustanawiając najlepszy czas na 11 godzin i 59 minut. Potem powoli, powoli, zjeżdżali się kolejni. Jeśli miarą maratonu jest ilość uśmiechów na mecie, to ten był bardzo udany, bo jednakowo uśmiechnięci dojeżdżali i zawodnicy finiszujący, i ci, którzy do nas dojechali po wycofie. Trasa i sam maraton zebrała bardzo wiele pochwał, nieco mniej pochwał zebrała pogoda, więc można uznać, że maraton spotkał się z bardzo pozytywnym przyjęciem.

Dzień służbowy zakończyliśmy lekko przed 9:00, przed 10:00 bylem w domu, poszedłem spać, wstałem o 13:00, pokręciłem się, poszedłem spać, wstałem o 17:00. Zjadłem śniadanie, posiedziałem chwilę, popatrzyłem na mecz w siatkę i uznałem, że dobrze by było się przewietrzyć po tym wszystkim, żeby lepiej się spało.

Plan powiódł się idealnie. Przeleciałem przez Szeligi, z Babic pod Górkę Śmieciową i wróciłem do siebie.

Pokaż trasę GPS

Czego nie potrzebujemy rano? Dokładnie. Pobudki. Jest zupełnie zbędna, szczególnie gdy śpimy po bardzo ciepłym dniu i nadchodzi kolejny ciepły dzień.

Tym razem nie popełniamy błędu. Smarowanko kremem z samego rana, szybka kawa i można ruszać.


Poranne ciepełko jeszcze nie przyatakowało.

Tego dnia mamy do zrobienia mniej kilometrów, a lądujemy w maleńkiej wioseczce, w której nie ma sklepu, więc logika nakazuje, żeby jechać niespiesznie, by na samym miejscu wylądować pod wieczór. Dlatego też uznajemy, że nie ma co jej słuchać. Rozleniwianie się w ciepłe dni nigdy nie popłaca.

Pierwszy Orlen zaliczamy w Dziekanowicach. Pijemy kawę, coś chłodnego i ruszamy dalej. Czeka na nas... podjazd dnia.


Raptorek w ogrodzie. I widać, że porządni, prowspólnotowi ludzie tu mieszkają.

Podjazd do miejscowości Dosłońce jest nawet syty. A przynajmniej musimy go tak traktować, bo to najwyższa hopka dzisiaj - 3 km pod górę. Potem będą tylko same zmarszczki...


Na górze faktycznie jest raczej "do" słońca.

Na zjeździe mijamy Racławice (te Racławice), mijamy pomnik Głowackiego w pobliskich Janowiczkach i przez chwilę nawet poruszamy się Szlakiem Insurekcji, który prowadzi turystów przez te rejony. Aaaale nie patrzymy, nie czytamy, teren jest pięknie pofałdowany, jest gdzie zawiesić wzrok, zwłaszcza że...


Jakieś górki widać w oddali!

W końcu jednak dobre się kończy i ruszamy prawie płaskim terenem na 12 km prawie prost pod wiatr. Robimy tylko jedną niewielką odbitkę w Nowym Brzesku, żeby zobaczyć...


O, Wisła!

Potem dalej wjeżdżamy w jakiś pofałdowany teren, gdzie w sumie Hipcia mi zaraz zwiewa, na pierwszej hopce i... no w sumie mógłbym ją doganiać na zjazdach, ale jakoś mi się nie chce i jeżdżę za darmo z tych górek, bez nadmiernego pedałowania.


Pewnie zaraz będzie górka i stracimy kontakt wzrokowy...

Końcówka trasy jest po płaskim. Nocleg mamy w miejscowości Wał-Ruda, u Zosi. Jeśli wydaje się Wam, że mieszkanie jest zasypane różnego rodzaju "gadżetami", jakie pamiętamy raczej z lat 80 i 90... to jest to tylko ułamek tego, co tam faktycznie jest. Hipcia znalazła np. zastawę (chyba kompotową), którą miała w domu rodzinnym na przełomie lat 80 i 90.

Właścicielka jest bardzo miła, wskazuje nam pokój, daje klucz i w zasadzie poza krótką pogawędką nie narzuca się (dla nas to bardzo cenne, lubimy takich ludzi!). Robimy jeszcze krótką wycieczkę do sklepu w kierunku "jutrzejszym" (rozpoznanie bojem porannej trasy) i można w końcu oddać się kontemplacji wszystkich miśków, gadżetów i innych takich. I obejrzeć meczyk siatkówki.

Do snu usypiają nas: czujnie patrząca Matkaboska Wyszywana, Błogosławiona Karolina Malowana i Dzieciątko Jezus w żłóbku Gliniane.

Pokaż trasę GPS