Dróżkowanie (Wandrer) - trochę po lasku przy wolskiej ciepłowni, trochę uliczkami Ulrychowa i końcówka przez Lasek na Kole. Częściowo czymś, co kiedyś było ścieżką, ale teraz jest krzakami. 

W ramach akcji kafelkowania i szukania nowych nieprzejechanych dróg, postanowiłem zwiedzić okolice Płochocina i Bieniewic. Znalazłem kilka fajnych, ładnych dróg (przyjemne alternatywy dla zjeżdżonego asfaltu przez Rokitno), kilka osiedlowych kostkowych i, obawiam się, kilka szutrówek. A że grawelowiec ze mnie żaden, to te akurat będę omijał.

Krótka rundka po okolicy żeby rozprostować nogę po Lekkiej Setce.

Lekka Setka w upale. Pierwsza część przez zacienione tereny okolic puszczy Kampinoszczańskiej, ale i tak termometr pokazywał 35-37 stopni. Potem się ochłodziło - tylko do marnych 32. W pakiecie trzy gumy (nie moje) złapane na szutrach. Powrót do Warszawy to już ucieczka przez widocznymi na horyzoncie chmurami (które grzecznie poczekały i lunęły dopiero godzinę po powrocie).

Dziś moja ulubiona trasa z takich bocznych, po okolicy, z tagu #nakrotko. Jak się w odpowiednim miejscu minie wiadukt przy Gołąbkach, potem skręci tak, żeby pod S8 przelecieć właściwym tunelem, to droga kończy się ślepo... cmentarzem. Przez malutki cmentarz przelatuje się szybciutko alejką, puszczając oko do martwych i znosząc spojrzenia typu "aletoniewypada" od żywych, po drugiej stronie odrobinka szutru i już lecimy dalej, wąskimi uliczkami, którymi jeżdżą tylko okoliczni mieszkańcy.

Dziś... Dziś otwarta była inna furtka, więc wjechałem przez nią. I, po chwili, zatrzymałem się. Na skraju cmentarza, gdzieś pomiędzy kontenerem na śmieci, a kupą chrustu, na niewielkim trawniczku wznosi się mały lasek krzyży. "NN" przeplatane imionami i nazwiskami. Najprawdopodobniej jakieś miejsce, gdzie zmarłych chowa gmina. Ciekawe, niezależnie od tego, czy jesteśmy NN już w momencie pogrzebu, czy dwa pokolenia później zostanie z nas pojedyncze nazwisko i jakieś pojedyncze wspomnienia w czyjejś pamięci - wkrótce i tak wszyscy wyparujemy.

Kurde, ale super.


Pan Walery ma już fajrant.


I cyk. Czy masz nazwisko, czy je miałeś - kończysz jako wpis w rejestrze. ;)

Jazda z happy endem tak jakby. Do Zaborowa pod taki wiatr, że cieszyło tylko, że powrót będzie "z". Na rowerze - nikogo, widocznie w okolicy tylko ja jeden wpadłem na rower o tak późnej godzinie, że już światła trzeba włączyć (nie, nie, było około trzeciej, ale tak radośnie szaro, że lepiej być widocznym z daleka).

Powrót z wiaterem. Tak jakby szybko, ale mniej męcząco.

Widziałem też dwa koty - i to najbardziej pozytywny akcent całej jazdy.

Krótka, "klasyczna" trasa do Lipkowa z "trójkątem" na końcu, to łatwy sposób na krótką wycieczkę. Taką do godziny. Można szybko, można wolno.

W powietrzu w wielu miejscach czuć już zapachy polskiej jesieni. Przedsiębiorczy Polacy sprytnie łączą konieczność ogrzewania mieszkania i oszczędności na wywozie śmieci. A chłodniej dopiero się zrobi i wtedy będzie naprawdę trzeba czekać na dobry dzień, żeby przejechać się na rowerze...

Wiaje wiater. Jesień idzie. Trasa krótka. Dużo słońca.

Dwa dni jakiegoś tam złego samopoczucia i wracam do świata, tylko tradycyjnie zatoki będę miał zapchane przez najbliższe dwa tygodnie...

Dzisiaj tak lekko, zaczepnie, żeby się zorientować, jak tam wszystko działa. Zimno, kurczę, jeszcze tydzień temu narzekałem na upał ;)

Po takim urlopie, takim wpierniczu... trzeba odpocząć. Myślałem, że na spokojnie ten tydzień oblecę powolutku się regenerując, ale mój mięsny robot miał inne plany: gdy już poczuł, że zły człowiek przestał mu kazać robić rzeczy, to z dnia na dzień się rozchorował; podczas tej przejażdżki czułem, że robi się coś nie tak, a dzień później byłem już praktycznie pełnowymiarowo przeziębiony.