Spadam poniżej planu, którego nie ma

Plan, żeby zrobić 10k w 2012, jak się go matematycznie przeanalizuje, zakładał, że do połowy tegoż 2012, czyli trzydziestego czerwca muszę zrobić 5k. Stan na dziś, na godzinę "jak wrócę z pracy" będzie ze minus dwadzieścia, czyli że do 5k braknie mi ze dwadzieścia kilometrów. Teoretycznie mam w zapasie jeszcze jutro, czyli sobotę, ostatni dzień wspomnianego czerwca własnie, z tym, że Jej Wysokość Hipcia określiła się była dziś co do tego, jak sobie życzy spędzać najbliższy weekend. A życzy go sobie spędzać wcale nie na rowerze (czyli nie na Mazurach, jak zakładał jeden z planów), a bardziej w pionie, pedałując, ale w cudzysłowie i pod górkę, konkretnie w pionie. Konkretnie pod Krakowem, na Jurze. I rowerów po to, żeby je przywieźć, a następnie osakwić i pojechać pod skałę, brać nam się nie chce, zwłaszcza, że mi norweska szprycha w norweskiem tylnem kole pękła była i koło trze, jak jest tylko dupą moją obciążone. Jak znam siebie, to nowe koło zamówię sobie gdzieś około września, więc to stare muszę szanować.

Ale, na szczęście moje i mojej zasmuconej spadnięciem poniżej planu duszy, wczoraj określiłem, że planów na ten rok nie ma. Zatem i plan przejechania pięciu tysięcy do połowy roku nie istnieje i nie muszę się tym smucić. Bo jak się poniżej planu spada, to trzeba się smucić, tak już jest i co ja poradzę.