Przyszedłem z pracy wcześniej, bo tak się złożyło, że musiałem załatwić coś w godzinach pracy i, koniecznie, samochodem. Wbiłem do domu, przebrałem się w cywila, spojrzałem w lustro, przestraszyłem się, że bezdomny mi wszedł do domu, przyjrzałem się ponownie, poznałem siebie. Wsiadłem w auto. Mimo że korków w stronę "tam" większych nie było, i tak po kilku minutach miałem dosyć. Powrót - już w pięknym korku wjazdowym do Stolicy. Nawet lepiej mi się nie jechało, gdy po drugiej części pracy przed 21:00 wracałem do domu.

Nieustający szacun dla ludzi, którzy codziennie jeżdżą do pracy po mieście i mówią, że to lubią.

Do pracy z kolei sam. Aż do Wolskiej, przez całą Górczewską nie spotkałem nikogo na rowerze. Potem, na Prymasa, spotkałem tylko czwórkę. Chyba jest Europejski Dzień bez Roweru, tylko, oczywiście, nie zorientowałem się.

Jesień wraca. Rano było już 3,5*C.

Mam za sobą już, jak każdy, sto tysięcy zadanych mi kiedyś tam pytań typu "w takie zimno na rowerze?". Jakkolwiek jest to miłe, że ktoś Takie Wyczyny docenia, o tyle pisanie o tym... Na wczorajszy okrzyk zrobię jednak wyjątek, bo Pan Dresik przy Broniewskiego zakrzyknął to z taką ekspresją, że poczułem się zupełnie wyjątkowy w tym, co akurat robiliśmy; poczułem docenienie naszych ekstremalnych wysiłków i naprawdę, naprawdę poczułem się Hardkorem.

Trasy robiliśmy standardowo. Drugi dzień musiałem jechać Górczewską, bo jazda moim rowerem przed naprawą wymaga spokoju. Nie mam ochoty bawić się przełożeniami w ruchu, zwłaszcza, że teraz, w mrozy, Powstańców zakorkowana, jakby jakieś remonty robili. Licho wie, może i robią?

A, właśnie. Dróżka przy Broniewskiego wreszcie skończona. Na razie jeździ się dupnie, bo cala w piachu.

W sobotę nigdzie nie jechaliśmy. Świętowaliśmy sobie taką pewną okację - sto czterdziesty trzeci miesiąc razem. Świętowanie trwało, trwało... a część wieczorna przeciągnęła się, dość, że jakem w sobotę byl wesół, tak w niedzielę wstałem smutny, że tak pozwolę sobie do mistrza Krasickiego nawiązać (info dla tych, co zdawali nową maturę: takie coś. Uwaga - długie i do czytania, nie ma obrazków.). Jakkolwiek do użyteczności ogólnej doprowadziłem się całkiem sprawnie, o tyle perspektywa jazdy przez kilka godzin trochę mnie napawała niepokojem. Zwłaszcza, że Hipcia wzięła się za planowanie trasy. A, jeśli ktoś nie widział, jak wygląda ta procedura, informuję: mazia sobie dziecko paluszkiem po mapie i zadaje pytania typu "A weź mi sprawdź, ile kilometrów jest z Mińska do Węgrowa". Odkryła sobie zatem trasę, całkiem przyjemną, przez Wyszogród. Ot, takie tam 150 km. Wstępnie powiedziałem, że zobaczymy, jak będziemy na wysokości decyzji.

Ruszamy. Słońce (jeszcze) świeci, rzeczy spakowane, turlamy się. Mi tam już zdrowie nie przeszkadza, problemem większym jest moja środkowa zębatka, która już wyje i chrupie z błaganiem o wymianę. No co ja poradzę? Towar zamówiony, czekam na odbiór.

Włączyłem termometr i tak sobie jedziemy. W okolicach Arkuszowej - jeden stopień. W Łomiankach - już schodzimy poniżej. Włączamy światła i jedziemy dalej. Gdzieś na którejś z wiosek zmieniamy rękawiczki na grubsze. Chwilę potem, gdzieś przed Łomną, robimy postój przy cmentarzu i zakładamy spodnie (przeciwdeszczowe, ale na wiatr i chłód dają radę). Zostały jeszcze w odwodzie cieplejsze obciski, ale tu trzeba zatrzymać się, zdejmować buty... woleliśmy zalożyć to, co można zalożyć szybko. Przy okazji wyrażam swoją opinię, że może jednak Wyszogród to nie najlepsza opcja. Może jednak pojedziemy krócej - przez Leszno. Zgoda, choć niechętna, została wydana.

Przecinamy ekspresowkę i jedziemy w kierunku Adamówka. Między polami i lasem zalega mgła. Temperatura schodzi poniżej czterech na minusie, ale mgła wzbogaca doznania. Robi się ciemno, gdzieś, na którejś ze zmarzniętych śnieżnych muld Hipcia zawija przytulić asfalt. Od tego miejsca jedziemy nieco wolniej, zwłaszcza, że na niejeżdżonej (jak zwykle) drodze momentami zalega piękna szklaneczka, do tego łapki Hipci zaczynają odmarzać. Proponowałem strategiczny odwrót, ale właścicielka zmarzniętych łapek życzy sobie dotrzeć do drogi na Leszno. Przemy zatem, prędkość niewielka, ze dwa razy stajemy na rozgrzanie łapek, gdzieś kręci się w okolicy kilka psów, chyba zaskoczonych tym, że zrobiło się zimno. Tuż przed główną rozważamy opcję powrotu autobusem z Leszna, jeśli warunki na drodze nie polepszą się (bo przy tej prędkości nie bardzo jest jak się rozgrzać).

Główna NDM - Błonie wita nas jednak pięknym, wilgotnym, ale nie śliskim asfaltem. Ruszamy. Z miejsca robi się cieplej. Auta grzecznie wyprzedzają, chociaż przy wysepkach, jak zwykle, dostają małpiego rozumu - jeden prawie skosił znak, drugi dość gwałtownie hamował przed. W Lesznie decydujemy się na główną, bo droga przez Umiastów może okazać się powtórką z rozrywki. Na szczęście wilgotność spada, więc mimo że na termomentrze nadal czwórka z tendencją do piątki poniżej zera, jedzie się zupełnie inaczej. Przecięliśmy sobie skrzyżowanie z Lazurową, okazało się, że budują rondo; ciekawe, czy rozwiąże to problem kretynów, którzy muszą już na-tych-miast na ekspresówkę i MUSZĄ wciskać się miedzy krawężnik i rower.

W domu okazuje się, że efektem gleby jest piękny siniak tuż pod rzepką. W zasadzie to druga rzepka. Przykładamy lód, do rana się zmniejszyło.

Rekord tej jesieni...

Tak przynajmniej zapowiadają. Że jutro. Póki co jest jednak chłodno i przyjemnie. Od kilku dni podziwiam nową modę, chyba taka zabawa w "jestem hardkorem, jeżdżę przy kilku stopniach w krótkich spodenkach". O tyle zabawne to, że na górze, z kolei, zawodnik ma grubą kurtkę, czapkę i cholera wie co jeszcze. Ciekawe, czy wytrzymają, gdy będzie juz poniżej zera.

Napęd mi już chrupie za mocno, a wczorajsze przeskoczenie nawet na stabilnej do tej pory jedynce (z przodu) upewniło mnie, że nie ma co wymieniać samej tarczy - trzeba będzie niestety zamówić i wymienić całość.

Kurierzy to ciekawa grupa ludzi. Ogólnie nie mam nic do tego, że jeżdżą, jak jeżdżą, najwyżej ich ktoś na czerwonym skosi, tudzież nie mam nic do tego, że nie uznają oświetlenia przy rowerze (swoją drogą, to ciekawe, czy to tak ogólnie nie fason być kurierem i być oświetlonym?). Niemniej jednak jak widzę tłumoka, który napiernicza grubo powyżej trzydziestu (jechałem prawie trzydzieści, a tylko mi śmignął) i wali po chodniku na czołówkę z pieszym (było wąsko), bo wie, że tamten musi odskoczyć, to aż prosi się o dogonienie i załadowanie pompki w szprychy przedniego koła.

DDR przy Broniewskiego nadal się buduje. Przez tydzień nic nie ruszyło.

Gdy wracaliśmy z kursu, zauważyliśmy niezbyt ciekawy obrazek: na skrzyżowaniu z Radiową stoi sobie radiowóz na błyskotece, auto, a przy krawężniku leży rower, w co najmniej trzech częściach. Nie wiem, co się stało, bo auto było w pozycji do lewoskrętu, na środku skrzyżowania, a miało strzelone lewe lusterko i lewy bok. Pasowałoby, jakby rowerzysta uparł się zdążyć na późnym żółtym, a samochód uparł się przejechać sprawnie na swoim zielonym - albo, co chyba bardziej prawdopodobne, na odwrót. Tak czy inaczej, przy szczątkach roweru nie dopatrzyłem się żadnej lampki. Może były, ale spadły lub zostaly zdjęte, albo... albo ich w ogóle nie było. Też prawdopodobne.

Gdzieś tu w środku wrzucę link dla tych, którzy czytają to, co bazgrolę: fotki do zdjęć z wyjazdu. Uprzedzam - korzystajcie, póki możecie, bo jutro mój wybór obejrzy Hipcia i może się zdarzyć, że część zniknie ;)

Z pracy jeszcze wyskoczyłem na szybki kurs do dentysty. A jak dentysta, to sobie muszę wkleić poniższe. Bo mię się strasznie podoba. A nigdy jakoś nie pamiętałem.

No i się skończyło. Rower dziwnie lekki, bo bez sakw, droga dziwnie znana, bo przemierzana codziennie...

Pobudka chyba najprzyjemniejsza z możliwych, bo grzebiemy się jak tylko możemy. Gdy już udało się rozbudzić, otworzyliśmy namiot i drzemaliśmy z widokiem na Zatokę. W końcu jednak, grubo po dziewiątej, zebraliśmy wszystko, zjedliśmy śniadanie, ubraliśmy się cieplej i wróciliśmy w las. Kierowaliśmy się trochę w lewo, trochę do przodu i dzieki temu wyjechaliśmy w Sztutowie. Teraz trzeba było machnąć trzynaście kilometrów po Mierzei, by zrobić przerwę tuż za granicą gminy Krynica Morska. Tam okazało się, że na Gdańsk... może być problem. Po drodze jest prom. Podpytaliśmy w Stegnie - prom nieczynny, trzeba objechać.

Zanim dojedziemy do objazdu, częstujemy się okazją jazdy drogą wzdłuż torów. Trochę wietrznie, trochę wylazło chmur, ale nadal jest ładnie. Gdy odbijamy wzdłuż Wisły na południe - nadal jest tak samo, Wisłę przekraczamy DK7, by zaraz zbić na południe i przez wioski wyjechać na drogę w kierunku Pruszcza Gdańskiego. Niezbyt jest co opisywać, bo po prostu jechaliśmy przez pola i lasy, płasko, wietrznie, ale nadal ładnie.

W Pruszczu wpadamy na DK92 na Gdańsk i się zaczyna. Oczywiście, jeśli ktoś mieszka w Trójmieście, na pewno znałby więcej ciekawszych opcji dojazdu do Gdańska niż ta, ale ona też nie była zła. Pod warunkiem, że komuś brakuje trzęsienia na nierównościach. Nam nie brakowało, ale wyboru nie mieliśmy. Dotrzęśliśmy się tak do sporego korka, zjechaliśmy na chodnik i ostatni kilometr do dworca przejechaliśmy częściowo chodnikiem, częściowo ścieżką.

Chcieliśmy jeszcze odwiedzić Sopot (i tam wsiąść w pociąg), ale kupowanie biletów się przedłużyło, a opcja jazdy przez zakorkowane, nieznane miasto, nie obiecywała, że spokojnie dotrzemy na czas. Zjedliśmy sobie KFC, posiedzieliśmy i wytoczyliśmy się na peron. Pociąg zajechał, rowery podwieszone... w takich warunkach możemy podróżować (i piszemy to bez ironii!). Miła obsługa, ładny, czysty wagon, rowery sobie wiszą, do tego w wagonie było prawie pusto... Nawet pół godziny spóźnienia spowodowane awarią lokomotywy nie bolało zbytnio (i tak spaliśmy).

Pozostała odrobina stresu przy wysiadaniu, przypilnowanie, żeby tym razem nie wywinąć orła na schodach, jak w zeszłym roku i kilka minut po północy wchodziliśmy już do domu.

Nie ma co pisać podsumowań. Było po prostu kapitalnie!

Pokaż trasę GPS