Po pracy zawinąłem do Nadarzyna, przez moje ulubione Aleje. O ile, oczywiście, poza terenem zabudowanym ludzie jeżdżą pięknie, przepisowo, potrafią zwolnić i poczekać na wyprzedzenie, o tyle w miastach, mimo że cała kolumna jedzie z prędkością ok. 30-35km/h, dostają jak zawsze głupawki. Od wyjazdu z Pruszkowa spokój, gdy stałem czekając na lewoskręt na głownej, mając po obu stronach jadące samochody, pojawiło mi się w głowie dziwne uczucie: czy moja tylna lampka nie przestała czasem świecić i czy stojąc sobie na tym środku drogi poza terenem zabudowanym jestem aby widoczny?

Światełko świeciło, lewoskręt się zrobił. Na ciemnych wioskach nawet ruch zmalał, oczywiście nie zmalała liczba wioskowych batmanów. Jakim cudem oni ciągle żyją i się pojawiają?!

Odebrałem auto, pozbywszy się najpierw kilku obrazków z Królami Polski. Nie wziąłem kluczy do bagażnika dachowego, więc pakowałem rower do tyłu. Z kołami kiedyś wlazł... dziś się nie da. Bez przedniego - wlazł, ale nie podniosę przedniego siedzenia. W końcu wlazł bez obu kół. Co ważne, całą tą kilku(nasto?)minutową przeprawę z pakowaniem roweru, udało mi się przejść bez wypowiadania ani jednego słowa powszechnie uznawanego za nieprzyzwoite. Taki tam mały sukces.

Rano podróż do pracy z Hipcią. O ile na Górczewskiej był spokój, o tyle na Kasprzaka... Zaczęło się od Zenka, który stanął równolegle do nas na światłach. Ruszamy: my prawą stroną DDR, Zenek lewą. Jedzie równolegle do Hipci - ona zwalnia, on zwalnia, ona przyspiesza, on nie zdąża przyspieszyć. Robię mu miejsce, żeby wlazł na prawą stronę - gdzie tam, dalej szoruje lewą. W końcu Hipcia poddała się, przyspieszyła, ja też przyspieszyłem. Wyprzedziłem ją, mrucząc, żeby przyspieszyć, bo bałem się, że ta łajza może nam usiąść na kole. Przyspieszyłem, by zaraz hamować, bo kolejna łajza wybierała się swoją puszką przez przejazd rowerowy. Zwykle śmigają przed nosem, ten akurat musiał zwolnić do zera i poczekać na wszystkich. Gdy już się pożegnaliśmy - jadąc w swoją stronę spotkałem babcię, która też postanowiła przytulić się do swojej lewej. Zostawiła odrobinę miejsca, postanowiłem więc zaryzykować, w końcu to nie ja sobie dupę obiję, jak się stukniemy. Zmieściliśmy się. W świeżo rozkopanym tunelu przy Zachodnim - wolna amerykanka. Jedni prawą, inni lewą, inni środkiem...

Cieszę się, że już jestem bezpieczny w pracy... uff...

Praca - kurs - praca, wszystko samemu. Na pocieszenie w domu, gdy wróciłem z kursu, czekało na mnie pyszne żarcie. :)

Rano, gdy wlokłem się Połczyńską, któremuś autobusiarzowi włączył się edukator i postanowił (machając ręką) przypomnieć mi, że komuś tam maźnęło się farbą i wysmarował całe trzysta? czterysta? metrów DDRu. No... tak. Właśnie zamierzałem zjechać na kostki chodnikowe i nierówne asfalty, by na trzysta metrów zrezygnować z równiutkiego asfaltu na trzypasmowej Połczyńskiej.

Tak czy inaczej, jestem przekonany, że prędzej czy później jacyś zieloni eko-rowero-wandale wpadną na to, żeby przy tej "niebezpiecznej" drodze wymalować "bezpieczną" dróżkę rowerową na całej długości.

A w tunelu przy Zachodnim minąłem Chrabu. Goro coś się dzisiaj obijał.

Wróciłem z pracy przez Pocztę. Nawet sprawnie, byłem tylko trzynasty w kolejce. Potem auto i wio do Nadarzyna, auto zostawione u mechanika. Powrót standardowo, bardzo prWróciłem z pracy przez Pocztę. Nawet sprawnie, byłem tylko trzynasty w kolejce. Potem auto i wio do Nadarzyna, auto zostawione u mechanika. Powrót standardowo, bardzo przyjemnym asfaltem w stronę Pruszkowa. Rano - znowu jak UFO - my jedziemy w krótkich spodniach, reszta w kurtkach i na długo.

Rower zaparkowałem w "zakazanym" parkingu podziemnym. Ciekawe, czy pozwolą znowu parkować tam rowery, gdy zacznie się mróz? Na razie dziś go zostawiłem, bo pada, co będzie biedak się męczył na deszczu.

Z pracy powrót trochę w deszczu. Jak to zawsze bywa, jak mamy deszcz, korki ciągną się kilometrami. Nie wiem, dlaczego.

Na kurs i z kursu jazda na sucho. Przy Broniewskiego na DDR wystawiana jest nowa kostka, przypominająca stare, dobre płyty chodnikowe. Ciekawe, jak długo będzie można korzystać, zanim zaczną się pierwsze nierówności.

Rano przed pracą szybkie smarowanie łańuchów i wreszcie lokalizuję cuś, co mi trzeszczało na wertepach: poluzowana jedna ze śrubek od bagażnika. Ruszamy do pracy. Fajnie jest, bo przyjemnie chłodno i mgła. Hipcia jedzie do siebie, ja do siebie. Po drodze mijam Goro, starając się, by tym razem nie wpaść na pomysł przybijania sobie piątki. Za Gorem leci, wpatrzony w jego... koło. Tak, na pewno koło, bo wzrok miał taki trochę ku dołu... Nieważne: leci za nim koleżka w trykocie timobajla. Też kolega z BSa?

[edit]

Takie spostrzeżenie: zaczął się rok szkolny, zaczął rok akademicki, liczba wycieczek dziennych na BS spadła. Nareszcie będą się obiboki uczyć, zamiast jeździć, gdy inny człowiek gnije w robocie. :)

Zabawka nazywa się "nowy licznik". Ma sto czterdzieści tysięcy funkcji i wogle jest super. Ma stopery i odliczanie dystansu, i liczy kadencję (jak się kupi czujnik kadencji), i jeszcze tam jakieś dziwne cusie ma, co jeszcze nie wiem, do czego mi, ale na pewno jest potrzebne. I jest jeszcze ładny i nieporysowany.

Tak naprawdę, to wziąłem go tylko dlatego, że był niewiele droższy od modelu, którego używałem dotychczas (Sigma BC 1009 -> 1609), a ma podświetlany wyświetlacz. Co przydało się w ostatni weekend.

Ale najlepszy z tego i tak jest termometr. Na przykład wiem, że dziś gdy jechałem do pracy, było 11 stopni. A wczoraj na bieżąco mogłem sobie śledzić, jak tam temperatura ma się do lasu i do miasta. Nie wiem, co mi z tego, ale teraz przynajmniej wiem, kiedy powinno mi być zimno.

A propos "zimno": ludzie coś wzięli się i dziwnie wyubierali. Pozakładali kurtki, czapki i tak dalej. Dziwnie cokolwiek czułem się, gdy jechałem przez miasto w krótkich spodniach...

Na naszej mapie zdobytych gmin ziała i straszyła dziura o nazwie "Wołomin". Trzeba było ją załatać.

Start - z zachodu na wschód Warszawy. Nadal dziwię się ludziom, gdy mnie pytają, czy nie boję się jeździć jezdnią. Ja się boję jeździć DDRami. Przeżyliśmy na szczęście, przeżyliśmy też nawigację po praskiej stronie i wypadliśmy na wylotówkę (634) w stronę Wołomina. Wąsko, ciasno, ruchliwie, nieprzyjemnie. Za Wołominem też nie lepiej, uciekamy zatem na wioski, próbując się przebić przez las w kierunku DK8 odbijamy się od ogrodzenia jakiejś stadniny i musimy ją objeżdżać. Dalej już aż do Jachranki spokój.

W Jachrance postój - zgodnie z planem (a chciałem już od chyba pół roku) idziemy pomoczyć tyłki w aquaparku. Wymoczeni, ubieramy się cieplo i lecimy na Legionowo, dalej drogami 633 i 632 na Warszawę. Najniższa temperatura, jaką zarejestrowałem, to nieco powyżej 6 stopni. Widać, że idzie jexsień. Przydały się i ciepłe rękawiczki, i coś na głowę.

W Warszawie po raz pierwszy jedziemy na stronę zachodnią mostem Marykury, fajne tam ścieżki porobili, szkoda, że taki samochód to zawsze wie, jak gdzieś wyjechać, a taki rower musi kluczyć. Dlaczego? Bo samochody mają drogowskazy, a rowery... rowery najwyraźniej mają i czas, i moc na takie błądzenie. Nam na szczęście udaje się nawet sprawnie dostać tam, gdzie chcieliśmy. Pozostaje tylko dojechać do domu.

Zaliczone gminy: 2.

Pokaż trasę GPS

Trasę wymyśliła sobie Hipcia, swoją, jedyną i najlepszą metodą. Mazia sobie palcem po mapie i stwierdza "o tu, tu, tu, potem tędy i tędy". I zwykle jeszcze mogliśmy skonfrontować jej pomysły z rzeczywistością za pomocą mapy google'a, teraz, niestety, nie mamy komputera w domu. Z drugiej strony metoda Hipci była bolesna jeszcze rok temu, kiedy to chcieliśmy jechać z pięćdziesiąt kilometrów, a ona planowała sto pięćdziesiąt; teraz powoli idziemy w stronę "No to najwyżej pojedziemy gdzieś dalej".

Spakowaliśmy się nieco, bo pogodynka mówiła, że deszcz będzie tylko około północy, zatem zabraliśmy jedynie kurtkę przeciwdeszczową (jako wiatrówkę) i drugą wiatrówkę.

Na starcie pojechaliśmy przez Umiastów i Kaputy, w tą stronę nigdy nie jechaliśmy, również za dnia. Jak w stronę Warszawy asfalt jest niezły, tak na zachód jest paskudnie i nierówno. Do tego wiatr: cały czas w twarz. W Podkampinosie odbiliśmy w bok i zrobiło się już przyjemniej, wiatr zniknął, kilometry same umykały. Powoli zaczął zapadać zmrok i gdzieś tam w międzyczasie przekroczyliśmy granicę województw. A gdzieś w bardziejszym międzyczasie udało mi się przekroczyć 20 tysięcy kilometrów przejechanych na BS.

Zrobiło się ciemno i coś zaczęło delikatnie padać z nieba. My zdążyliśmy wyskoczyć już na DK70 i pojechać w stronę Łowicza - Hipcia bowiem bardzo chciała zahaczyć to miasto i zdobyć tamtą gminę. Chwila przystanku na stacji benzynowej już w granicach Łowicza (nie mieli parówek na Orlenie! Skandal!), wymiana baterii w lampce i powrót w stronę Skierniewic. Gdzieś po drodze zaczęło padać odważniej. I jeszcze odważniej. Schowaliśmy się na moment, by sprawdzić, czy są jakieś skróty, ale wyszło nam, że najlepiej wyjdziemy, jeśli będziemy po prostu jechać głownymi - to, co nadłożymy drogi, zyskamy brakiem przerw.

Przed Skierniewicami zakaz dla rowerów spycha nas na drogę techniczną, która jakimś cudem nie przechodzi nad A2 tak, jak główna, musimy zatem z rowerem na plecach skakać przez rów. Przez Skierniewice jedziemy wynalazkami Polskiej Myśli Technicznej (czyli DDRami), dalsza droga, aż do Żyrardowa, to chlapanie się po mokrym asfalcie i walka ze snem. W Żyrardowie robimy postój na parówkę i kawę, coś ciepłego i odrobina kofeiny rozbudza nas, moc wraca. Mieliśmy wracać wioskami, ale uznaliśmy, że nam się nie chce, do domu jedziemy główną przez Grodziski Mazowieckie i Pruszkowy.

Padać przestało dopiero w Warszawie, mieliśmy zatem około osiemdziesięciu kilometrów w deszczu. Podziękowania dla pogodynki :) Dotarliśmy chyba o wpół do drugiej w nocy.

Muszę z tego miejsca, przyznać rację Niewu: lepiej się jeździ za dnia :) Krótkie trasy to i można robić nocą, ale jak przychodzi do pięciu godzin nocnej jazdy...

Nowych gmin: sześć.

Pokaż trasę GPS

Skrzyzowanie. Stoje, obok staje auto. Blisko, prawie zderzakiem rzezbi mi w lydce. Ruszamy. Frajer probuje mnie wyprzedzic. Za ciasno. Odpuszcza. Wznawia. Znowu za ciasno. Odpuszcza. W koncu wyprzedza. Tak wyprzedza, ze moglbym oprzec sie lokciem o jego dach. Dostaje strzala w karoserie.

Wynik dyskusji wedlug pajaca: co ten rowerzysta odwala, wyprzedza mnie (!!!) i jeszcze mi bije w auto.

Kolejny argument za tym, ze komary, muchy i pierwotniaki bardziej zasluguja na prawo do zycia niz ludzkosc.

...popracowo było standardowo, nie ma co pisać.

Rano zwlokłem się z łóżka skoro świt (z tym akurat coraz łatwiej, bo świt coraz później) i snując się jak zombie przygotowałem to, co trzeba przygotować do pracy. Hipcia przygotowywała się sama, jakoś bardziej przytomna ode mnie. Żarcia nie ma w domu od powrotu z urlopu, więc problem robienia śniadania rozwiązał się samoistnie.

Cóż mnie natchnęło do takiej rozrywki? Pani moja, która do roboty musiała trafić wcześniej. Stwierdziłem, że nie będę sam w domu, jak ta dupa siedział i pojechałem z nią. Na zewnątrz mokro, ale deszczu nie ma. Przy rozstajach postanowiłem podjechać z Hipcia do Centrum, skoro i tak miałem zapas... i tak dojechałem, napojony po sam sufit bryzgami spod hipciowych kół; gdy dojechaliśmy na miejsce, akurat zaczęło padać, więc uzbrojony w przeciwdeszczówkę grzecznie pożegnałem się i pojechałem dalej.

Podziękowania chyba bogom wszelakim się należą za to, że już w Centrum nie pracuję. Obecnie zmykam do domu opłotkami, prawie nie dotykając DDRów i nie wchodząc w żadne interakcje z pieszymi. Nie wiem, jak za czasów moich początków w Stolycy trawiłem jakoś ubijanie się w tłumie do autobusów, przemieszczanie się pomiędzy ludźmi odbijającymi się od siebie, jak piłeczki w komorze losującej, na szczęście też nie pamiętam już za bardzo moich dojazdów rowerem do ścisłego Centrum... Się Hipcia mi dziwi, jakim cudem mam wyższe średnie od Niej: jak dobrze światła poświecą, to od skrzyżowania przy Decathlonie na Alejach do skrzyżowania Powstańców/Połczyńska dojeżdżam bez zatrzymania. A tutaj?

Droga poprowadziła mnie przez Pole Mokotowskie (wersja dla wieśniaków z prowyncji: Pola Mokotowskie :D ). Tak jak w lecie, czy też w łykendy nie da się zdzierżyć tego miejsca, tak dzisiaj panował tam spokój. Dwóch ludzi z psami i trzech napotkanych rowerzystów to wszyscy, których mijałem. Do tego jesienny klimat i ładnie świecące słońce (bo i deszcz przestał padać). Prawie przystanąłem i zrobiłem zdjęcie, ale nie chciało mi się marnować czasu.

No i jesteśmy. Pokonane prawie 1000 km samochodem, prawie czterdzieści godzin na szlaku, każdego dnia jakas przygoda (codziennie kogoś musieliśmy ratować - bardziej lub mniej dosłownie; w tym ostatniego dnia ratowaliśmy Słowaków przed co najmniej nieprzyjemnymi konsekwencjami spotkania z medveďem hnedým).

Teraz trzeba spisać relację - a w kolejce już tyle tego czeka.