Wieczór, niby 15 stopni, ale część domów pali plastik (pewnie przy tej temperaturze daje wystarczająco ciepła). Ciekawe kto jest szwagrem lokalnej straży gminnej, że nigdy się nie biorą za to (a wystarczy po prostu przejechac po okolicy i mandaty można dawać jeden za drugim).

Pusto... jakby epidemia jakaś. A, nie, czekaj.

Krótkie kółko po okolicy, żeby delikatnie rozruszać nogę. Po całym dniu siedzenia w domu (jak spora część ludzi mam pracę zdalną), godzinka krótkiego kręcenia była przyjemną odskocznią od wszystkich pracowo-domowych obowiązków.

Wszędzie puściutko, mijałem jedynie pojedycznych dostawców jedzenia, a poza miastem to już wyłącznie pojedyncze samochody.

W końcu droga poprowadziła mnie przy legendarnej, kultowej wręcz cukierni przy ul. Górczewskiej. Wiecie, tej co to tam sam Piłsudski kupował, a klienci w tłusty czwartek ustawiają się nawet przed północą. A co roku jest o tym w telewizji, bo te szalone ludzie tam stoją jak jest jeszcze ciemno.

Od dłuższego czasu planowałem tam wstąpić, pączki lubię i często kupuję, w różnych miejscach, więc warto było sprawdzić, czy cukiernia jest tak wspaniała, jak mówią legendy. Nigdy nie było po drodze, bo to trzeba być o dobrej porze i zdążyć zanim ludzie wykupią

Do "legendarnych" cukierni, w których jeszcze Mieszko I kupował podchodzę zawsze z lekką rezerwą, bo z tego, że coś jest "modne" i "kultowe" nie musi wynikać jakość. No cóż, muszę przyznać, że się zaskoczyłem. Bardzo się zaskoczyłem.

Nie będę się rozwodził na temat "walorów" smakowych, niech za komentarz starczy to, że już nigdy się tam nie wybiorę, nawet jakby dawali za darmo. A na widok kolejek w tłusty czwartek będę co najwyżej kręcił głowa z niedowierzaniem.

Niestandardowo i krótko. Zahaczyłem o Truskaw i nabiłem przewyższenia nad S8.

Środek lutego, dziesięć-jedenaście stopni na plusie, piękne słońce, w parku pachnie ciepłą ziemią.

Jak to dobrze, że globalne ocieplenie nam nie grozi.

W ostatnich dniach do pracy jadę z wiatrem, z pracy podeń. Tym razem na szczęście pamiętałem o zabraniu czapeczki z daszkiem, która zalegała w szufladzie od jesieni, dzięki czemu przynajmniej nie musiałem mrużyć oczu przy zacinającym deszczu.

Mokra zima tej wiosny...

Rozpędzający wiatr zatrzymywał mnie w drodze do pracy. Wydawało się, że to będzie najgorsza rzecz, ale przy powrocie najpierw przywitały mnie czarne chmury, a chwilę później wredne, tnące po twarzy gradobicie.

Pierwsze Leszno w tym roku. I pierwsza wycieczka powyżej 60 km solo.

Powoli wracam do siebie.

Rouvy to jednak fajna sprawa. Człowiek wsiada na rower i wirtualnie "jedzie" przez przestrzeń. Jest film, widać widoki, jest się czym zająć, gdy lenistwo nie zachęca do wyłażenia na zewnątrz. 

Edit: usuwam kilometraż, bo mi się w "przejechane" wpisuje (a myślałem, że kategoria "rower wirtualny" nie będzie sumowana).

Pokaż trasę GPS

... i wszystkie w ramach transportu po mieście.

W ramach ciekawostki: półtonowa paleta przycisnęła mi stopę. Jakim cudem mam tylko siniaka, a nie złamanie - wiedzą tylko bogowie.