Obejrzałem sobie końcówkę etapu TdFF i poszedłem na rower. Trasa bez szaleństw - do Podkowy Leśnej i z powrotem przez Czubin.

Co do samego TdF: znajduję dużą przyjemność w oglądaniu tych wyścigów. Wyścigi kobiet są żywsze, więcej w nich dynamizmu, mniej szachowej kalkulacji, w efekcie czego nie oglądamy wyścigu nudnego jak większość męskich, gdzie coś (jeśli cokolwiek) dzieje się w końcówce. (W zasadzie dopiero ostatnio podobne życie do męskich wprowadza Pogaczar, mając za sobą młodzieńcze szaleństwo i chęć robienia fajnych rzeczy, bo "hehe, będzie fajnie", za czasów dominacji Sky wyścigi można było oglądać tylko dla widoków, bo jazda była nudna)

Oczywiście w sieci roi się od mądrych komentarzy smalców alfa, którzy już określili, dlaczego prawdziwe kolarstwo to faceci, a dziewczynki tylko się bawią na rowerkach (plus oczywiście wypowiedź napchana stereotypami) - ale z tym dyskutował nie będę. Wolę ten czas przeznaczyć na oglądanie czegoś żywego a nie walk robotów na rowerach. 

Klonowa w Koczargach będzie się remontowała co najmniej do listopada, więc trwam w misji eksploracji terenów pod trasą poznańską. Przeleciałem "standardem" do Łaźniewa (DDR w Kaputach&CO są do przeżycia, ale Nowowiejskiej w kierunku na zachód nie lubię: asfalt lekko dziurawy, trochę w górę ale za to zwykle wiatr w twarz.

Przeleciałem Łaźniew tuż obok seminarium Orionistów (jakiś śmieszek zmienił chyba w Google nazwę ulicy na "Aleję księży ononistów") - ciekawe jak tam z powołaniami, bo podobno w Polsce kiepściutko: ciekaaawe dlaczego... ¯\_(ツ)_/¯

Dalej zwiedzałem przyjemny asfalcik w Płochocinie, przyjemny fragment w kierunku Pruszkowa, bardzo mało przyjemny fragment przez Piastów i wróciłem przez Bronisze.

Wszystko w bardzo przyjemnej, wilgotnej aurze, przy relatywnie niskiej temperaturze - aż chce się żyć! (I jeździć!)

Nie, tytuł notki nie ma nic wspólnego z tym, co robiłem na rowerze. Po prostu: dziś był właśnie tenże etap na TdF i jednocześnie ruszył pierwszy etap pierwszego w historii TdF kobiet. Kończy się jedno, będzie można kibicować przy drugim - ponad miesiąc porządnego kolarstwa w Eurosporcie! (Dodajmy, że praca zdalna sprzyja, bo można wyłączyć komputer i włączyć telewizor, nie trzeba podróżować z biura do domu, by zdążyć na ostatnie minuty).

A wracając już do jazdy, to skorzystałem z przyzwoitej temperatury. Przekatowałem się pod wiatr przez Witki i Pass aż do Bieniewic, tam pokręciłem po nieznanych mi asfaltach, wpakowałem się w szuter (planowanie), wpakowałem się w remont (nieplanowanie), potem znowu walka z wiatrem, dwa wiadukty nad A2 (przewyższenia się same nie zrobią), długi kawałek szutru (nieoczekiwany, ale jak się układa trasę po drogach bez Street View, to trzeba się cieszyć, że większość po asfalcie była.

Powrót to już bajka, 35-40 z lekkim uderzaniem w korbę i akurat... zdążyłem na ostatnie 40 km etapu przyjaźni.

Miałem jechać coś dłuższego, ale wszystkie źródła mówiły o burzy, więc... zjadłem śniadanie gdzieś około 13:00, wypiłem odpowiednią ilość kawy i ruszyłem, tak przed trzecią. 

Przeleciałem tajnym skrótem przez Bemowo, dzięki czemu minimalizuję ilość świateł i DDR, dość szybko wyleciałem na południe od Warszawy, tam zaczął się taniec po technicznych wzdłuż ekspresówki, zygzak przez osiedle w Sękocinie i powrót prawie po swoich śladach. W sumie nie wiem czy był wiatr (bo wilgotności na pewno nie było), ale jechało mi się dziwnie ciężko. Bo przecież 34 stopnie CelCjusza nie miały z tym niczego wspólnego. Niczego, rzekę!

4 km od domu zaczęło kropić, 2 km od domu zaczęła się wichura, gdy wszedłem do domu, prawie równocześnie z zamknięciem drzwi usłyszałem bębnienie kropel o szyby. Idealnie.

Złapałem jakoś pięć dużych kwadratów, a liczba małych przekroczyła 220 tysięcy. Dla niezorientowanych: to raczej dużo i jednocześnie pokazuje, że byłem w niepokojąco wielu różnych miejscach.

Czekałem najdłużej jak mogłem, temperatura "spadła" do 31,5 stopnia, więc uznałem że to już. 

Krótka pętelka do Milanówka przez objazd remontu przejazdu w Ożarowie, całkiem przyzwoite DDR w drodze do Brwinowa (chociaż wjazd na nie jest tylko dla niewtajemniczonych, pojechałem na logikę i wylądowałem pod furtką placu zabaw), całkiem przyzwoite DDR za Brwinowem i brak tychże od wojewódzkiej w kierunku Błonia. Końcóweczka już po zachodzie, przy "rześkich" 26 stopniach.

Wymyśliłem sobie jeżdżenie w słońcu. A potem jeżdżenie po łące i lesie. Łąka skończyła się wycofem, bo droga za bardzo zarosła, las - zakopaniem się w piachu. 1/10, nie polecam, tylko asfalt!

Dziś korzystając z okazji wycieczka zagraniczna. Auto zostawiam przed jakimś sanktuarium czy czymś takim, bo w Polsce najlepsze miejsca do parkowania to rozmaite kościoły i cmentarze, a do tego - na szczęście - nikt nie sprawdza, jaki masz np. stosunek (hehe) do gabinetów metropolitów, na przykład białostockiego, po prostu: jest miejsce, zostawia się auto i luz.

Zaplanowałem sobie wycieczkę pod Sochaczew, zgodnie ze wskazówkami zegara. Przy kluczowym skręcie zobaczyłem na środku drogi dwa psy wielkości kucyka, które radośnie sobie spacerowały, więc uznałem, że pojadę w przeciwną stronę, nie ma co kusić losu; nie znam się na psach, a te nie wyglądały na kundle tylko miały taką budowę raczej sportową, a już spotkałem się z "uciekającymi z obejścia" rasowymi psami rasy "agresywnej", które pętały się po okolicy i atakowały czy to rowerzystów, czy inne zwierzęta. Nope, nie bawimy się w to. Kółko więc zrobiłem od strony drugiej, przeleciałem wygodną prostą z Sochaczewa do Bolimowa (obawiałem się jedynie nieco czy nie będzie tam DDR, ale na szczęście nie było).

Gorąco, bo jakieś 29 stopni na starcie, ale całkiem przyzwoicie. 100% asfalt, 0% ściemy. 


A słoneczniki patrzą na wschód. Ciekawe dlaczego...

Nic szczególnego - wycieczka po jeden kwadracik, który mam najbliżej domu, ale znajdował się w samym środku pól. 

Dzień... yyy... czwarty? Nie, trzeci. Trzeci dzień opierdzielania się. Tak zwana "niedziela". Tym razem wybrałem sobie trasę z przygodami, czyli przez miasto. Wycieczka tematycznie związana z tą sprzed dwóch dni, czyli jedziemy zaliczać uliczki po to, żeby odhaczyć sobie kwadraty i kwadraciątka. Z Wandrera jest taki zysk, że jadąc z dala od uczęszczanych szlaków i kręcąc się bocznymi osiedlówkami jadę może niekoniecznie szybciej (bo tego nie sprawdzałem), ale na pewno płynniej, bo na nich było pusto, niewiele rowerów. W sumie jest to już kolejna z dróg, które w ten sposób "odkrywam". 

Przy ZOO przymusowy przystanek na DDPiR, żeby ominąć pielgrzymkę ludzi idących na przystanek, a potem już prawie bez zatrzymania przez Ząbki (bokiem) do Centrum. W Ząbkach obawiałem się DDR, ale okazały się być przyzwoite i zrobione z głową, więc nie cierpiałem za dużo. 

Kolejny z serii odpoczynkowych wyjazdów. Wstałem rano (czyli około 11:00), wypiłem kawę, zjadłem śniadanie, popatrzyłem na początek etapu TdF i rzuciłem się do mojego ulubionego wyścigu: zawodowcy mają jakieś 150 km, ja planuję 40 - kto będzie pierwszy? Och, ten dreszcz ryzyka! Innym powodem mojego wcześniejszego wyjazdu było to, że miało padać i to padać aż do wieczora, a na starość zrobiłem się leniwy i jakoś jak już pada, to mi się nie chce wychodzić. Wynik pracy zdalnej - ale nie narzekam, jakby co.

Zaatakowałem więc Łomianki, kosząc pracowicie nieodwiedzone uliczki w Dąbrowie Leśnej (całkiem dostojne wille tam stoją!). Kapać zaczęło chwilę przed nią, tą Dąbrową, w Łomiankach za skrzyżowaniem z główną stanąłem założyć kurtkę przeciwdeszczową. A potem już był deszcz, wspomnienia z ultra, bo drogi jakieś takie pustawe, woda się leje, temperatura spadła do 12-13 stopni, ręce albo się po tej kierownicy ślizgają, albo się lepią - a jechać trzeba. Słowem: jedno z moich ulubionych wspomnień.

I tak, zdążyłem. Chłopaki w Alpach mieli jeszcze 50 km, gdy już z kawą śledziłem dalsze ich poczynania.