I udało się - relacja opublikowana (jest ze dwa posty niżej). Czyli ogarnąłem się w ledwo trzy dni... to chyba blisko rekordu.

Z tej okazji w Warszawie spadł deszcz, a około szesnastej stanęły tramwaje niedaleko mojej pracy.

No i teraz mogę na spokojnie wrócić do opisywania pozostałych... ilu? 2300 km z MRDP? Tak, jeszcze jestem przed pierwszym tysiącem. 

A tak, przy okazji: całościowy licznik właśnie przekroczył 98000 km, więc jeszcze dwa tysiące i zamykam pierwszą stówkę tysięcy!

Wiatr mnie dziś próbował zepchnąc z jezdni. I prawie mu się udało.

Tymczasem w przygotowaniu jest relacja z weekendowej wyprawy, do której wstęp możecie poznać tutaj. Już prawie gotowe, jak nie u mnie...

Gdy człowiek biwakuje z dwoma białkowymi budzikami, to nie potrzebuje nawet uruchamiać telefonu. Wystarczy tylko zupełnie niewinnie wstać za potrzebą. Jedno zaczyna chrząkać, drugie się kręci, a po chwili z okolicy dobiega znajomy baryton, mówiący "to co, wstajemy?".

I do niczego nie nadaje się udawanie, że wcale niczego nie słyszałem, że mnie tu nie ma, że ja nadal śpię: zdradziłem się. I oboje wiedzą, że słyszę. Oboje wiedzą, że zaraz wstaniemy. A ja razem z nimi.



Złożenie rzeczy bez wyłażenia spod tarpa było proste. Nawet ubranie się w spodnie przeciwdeszczowe - a, właśnie, deszcz nadal leje - było wygodniejsze niż pod namiotem. Złożenie go było już bardziej wymagające, bo szmata była tak śliska, że niemalże uciekała z dłoni.

Potem trzeba tylko zabrać na plecy reklamówkę ze śmieciami, przytroczoną do plecaka z resztkami żarcia i wynieść się z lasu. Czeka dalsza część przygody. Którą Hipcia zaczyna od zbierania grzybków, których było w bród. Kończy się na trzech: jednego dostaję do mugbaga, dwa Grzybcia pakuje sobie do kieszonki na plecach.

Początek, czyli wykopanie się z lasu, już znaliśmy. A potem zaczął się asfalt. Zajęcia w podgrupach. Każdy jedzie swoje, w zasięgu wzroku. Deszcz leje. A kto by pomyślał, że przed nami tylko krótka wycieczka, jest w błędzie.

Na pasjonującym, ciekawym i ze wszech miar wciągającym fragmencie drogi prowadzącej na Włocławek, zaczynam zasypiać. Ze stu metrów, które miałem do Hipci, nagle robi się kilometr. I wcale nie chce się zmniejszyć. Rozbudza mnie trochę rzeźnicki podjazd za włocławską tamą. Hipcia - która uprzednio poczekała - znowu mi tam odjeżdża, ale to podjazd, co zrobisz, z nią nie mam się co ścigać.

Sam w końcu też tam rzucam się na segment. Bo jest tam segment. "Podjazd Tama". Rzeźnicki. Długości kilometra, do tego dobre pięćset metrów to siedmioprocentowy podjazd. Mam ambitny pomysł walki o KOM-a, dlatego spokojnie rozpędzam się na łagodniejszej części, przez chwilę nawet dochodząc Hipcię. A potem tylko pot, otwarte usta, przednie koło unoszące się nad asfaltem i walka o cenne sekundy. Do tej pory rekordzista zrobił ten fragment w minutę i czyjści sześć sekund. Ja potrzebowałem na to tylko czterech minut i sześciu sekund. Brakło niewiele.

Tomek, który gdzieś się, jak zwykle, zgubił, nagle znajduje się za Szpetalem, gdy Hipcia z kolei gubi trasę i udaje, że nie słyszy moich okrzyków zza pleców. Potem znowu się gubi, gdzieś w lesie. A potem nagle znajduje się na przedostatniej prostej, gdy akurat mkniemy, by zaliczyć ostatnią gminę tej wycieczki - Bobrowniki.

Włocławek. Przeprawa przez miasto. Każde duże miasto to walka. Wojna o życie. O przestrzeń. A tej było mało, bo trzeba było przepchnąć się przez remonty i jedno wahadło. A potem jeszcze jedno, duże skrzyżowanie, przy któym utykamy, bo nagle - nagle! - pojawia się potrzeba spojrzenia na mapę. A mówię i tłumaczę, którędy jedziemy.

No i cóż, "Przez to, że się rano grzebałem, na pierwszy pociąg spóźniamy się". Ledwo kilka minut. Ale na kogoś trzeba zwalić spóźnienie - więc mogę być to i ja.

Tomek kupuje bilety, ja szukam w internetach, gdzie by tu coś przekąsić we Włocławku. Decyzja pada na odległą o kilkaset metrów Karczmę Kujawską. Dają nam jeść. Mają kawę. Więc niby wszystko.



Na dworzec przyjeżdżamy kilka minut przed powrotnym Regio do, a jakżeby, Kutna. I co, myślicie, że to koniec przygód? Tomek, który, jak wspomniałem, kupował bilety, został, delikatnie mówiąc, wyśmiany w kasie, gdy powiedział, że tak, chcemy bilety z czterema minutami na przesiadkę. A już pani kasjerka ledwo powstrzymywała ryknięcie śmiechem, gdy powiedział, że w te cztery minuty zamierzamy się teleportować z rowerami. Więc tak. Mamy cztery minuty. Ale - wbrew obiegowej opinii - PKP staje frontem do klienta i, gdy tylko ruszamy, okazuje się, że nasz pociąg z Kutna jest opóźniony pięć minut. Ale. Ale! ALE! Nasze Regio postanawia nie być gorsze i spóźnia się. Pięć minut.

Prosta matematyka mówi, że na przesiadkę mamy tylko trzy minuty. Ale, że niby co, my nie damy rady w trzy minuty na sąsiedni peron? Rowerem?!

Na wszelki wypadek prosimy o skomunikowanie. I łaska konduktorska zostaje nam udzielona - bardzo miły kierownik pociągu mówi, że owszem, chętnie.

W Kutnie czekamy jeszcze, na wszelki wypadek, siedem minut. I akurat leje. Bo dawno nie padało, prawda? W tymże deszczu gnamy na sam koniec pociągu, tylko po to, by dowiedzieć się, że pierwsze drzwi w naszym wagonie są nieczynne. A potem gnamy już na samiusieńki koniec, żeby dowiedzieć się, że drugie... też są nieczynne. Wbijamy więc przez poprzedzający wagon. A w nasze uszy uderza skoczny rytm: ta-ta-tatata-tatatata-tata! Na korytarzu stoi kupa ludzi w biało-czerwonych szalikach, jadących najwyraźniej na mecz do Warszawy. Tkwimy więc w przejściu aż do Łowicza, gdzie przeskakujemy - razem z konduktorem - na koniec składu.



Otwiera nam drzwi, zamknięte z powodu bezpieczeństwa (automatyczny zamek nie działa, chociaż podejrzewam inne powody...). Wskakujemy z rowerami do środka i... mimo że mamy dla siebie miejscówki, to rezygnujemy z walki o miejsca. Bo nie ma po co. Tu chłopcy radośnie podśpiewują "Polska, biało-czerwoniiii!", tu jakiś ambitny trębacz wyciska z trąbki po raz kolejny ten sam rytm, a w przedziale, niczym morświn wyrzucony na brzeg, drzemie solidne chłopisko, które po przebudzeniu, natychmiast chwyta za browara.

W końcu Warszawa. Wysiadamy. Konduktor tak, jak nas wpuścił, tak nas wypuszcza. Hipcia zawija sobie buffa na głowę i jednego na brodę, bo jest jej zimno. Widać tylko oczy, nos i usta. I, zgadnijcie...

...

...

No? Wagon pełen miłych ludzi. Hipci widać tylko oczy, nos i usta.

...

...

Brawo! Z wagonu leci okrzyk "Ty, patrz, Arabka!". A pociąg właśnie rusza. I teraz, ponieważ jestem za daleko, mogę tylko zastanawiać się, czy ten sympatyczny, odziany w koszulkę z Orłem, czerwony na buzi, wąsaty, przemiły przecież mężczyzna i ten drugi, obok niego, "włosoujemny", że tak sobie pozwolę go określić, jedynie żartują, rzucając luźnymi skojarzeniami, czy też w jakiś sposób postanowią podkreślić, że "Tu jest Polska!".

Na szczęście to pierwsze. Albo nie było czym rzucić. W każdym razie proszę Hipcię w przejściu podziemnym, gdzie też kręci się kilka dobrze zbudowanych osób, żeby odsłoniła brodę. Lepiej nie podpuszczać współczesnych Husarzy, którzy, jak to w staruteńkim dowcipie o kłusownikach, najpierw obcinają nogi, a potem liczą.

W domu okazało się, że jedyne suche rzeczy, które mieliśmy, to cieplejsze skarpetki do spania i kalesonki, których... wcale nie wyjęliśmy. Cała reszta jest mokra.

No i tak się kończy. Wyjazd, po którym słowo "surviwal" trzeba zdefiniować na nowo. Walka. Mordercze dystanse. Ciężkie warunki atmosferyczne. Walka o każdy płomień i każde tchnienie ciepła z ogniska. Trzeszczące na podjazdach ścięgna.

To nie wczasy. To Sanatorium. Turnus Kutno-Włocławek.

Pokaż trasę GPS

Pomysl na wyjazd zrodził się spontanicznie. Tomek zaproponował ognisko nad Wisłą. A że pogoda tej jesieni jest wybitnie "ogniskowa", to nie trzeba było się długo zastanawiać. W międzyczasie projekt wyewoluował z "jedźmy nad Wisłę" poprzez "przejedźmy się i jedźmy nad Wisłę" aż do "jedźmy do Kutna, zaliczmy kilka gmin". Czyli zrobiło się poważnie. Nie w kij dmuchał, bo Kutno - to Kutno, parafrazując Rocha Kowalskiego (starsi wiedzą, kto to, ci od nowej matury się doszkolą).

Wstęp mieliśmy już na Zachodniej. Na peronie wiatr szalał, wychładzał. Pociąg, pierwotnie opóźniony pięć minut, opóźnił się już dyszkę... a Tomka nadal nie było. W końcu, gdy opóźnienie sięgnęło kwadransa, stwierdziliśmy, że nie będziemy tu dłużej siedzieć. Poza tym najwyraźniej jedziemy w sześćdziesięciosześcioprocentowym składzie, bo Tomek gdzieś wziął i wsiąkł w drodze na dworzec. Zeszliśmy więc do przejścia podziemnego. I okazało się, że jesteśmy już w komplecie.

A opóźnienie w międzyczasie sięgnęło dwudziestu minut.



Do Kutna dojechałiśmy pół godziny po planowanym czasie przyjazdu. Jeszcze nie zdążyliśmy wyjechać z miasta, a już zaczęło kropić. Nie dojechaliśmy do krajówki, a już solidnie mżyło. Gdy - już na krajówce - zauważyliśmy na horyzoncie motel, uznaliśmy, że to może być ten moment, w którym zatrzymujemy się na nocleg. W końcu warunki są trudne, a trasa, która nas czeka, sroga. Zrobiliśmy już znaczną jej część, warto odpocząć.

Tomek, który pierwszy zauważył ten motel, nagle wspomniał, że może szarpnęlibyśmy się jednak na dwucyfrowy dystans. Faktycznie, gdy mieliśmy przed sobą jakieś wyzwanie, trochę otuchy wlało się w nasze serca. A nasze zmotywowanie promieniowało i najwyraźniej usunęło chmury, bo gdy już pokonaliśmy całe szesnaście kilometrów, deszcz przestał padać, a w zamian za to wyszło piękne słońce.

No i zaczęła się nasza wielka walka z czołowym wiatrem. Widoki jak to widoki: czasem nie było szału, a czasem wprost przeciwnie: szału nie było. Podobnie zresztą było z ukształtowaniem terenu.



W pewnym momencie ujrzeliśmy napis "Chodecz 15". I wtedy zrobiło mi się w brzuszku ciepło, bo tam mieliśmy stanąć na obiad, a tak się złożyło, że jakoś wiele nie zjadłem tego dnia. Ale nawet dziecko wie, że trasa najkrótsza nie zawsze jest gminnie optymalna; mieliśmy jeszcze do zaliczenia jedną gminę. I Tomek też jedną.



W końcu w Przedeczy ruszyliśmy prosto w kierunku jedzenia. Wiatr nagle zawiał w plecy, na zmianie szalał Tomek, więc nie wiadomo kiedy wjeżdżaliśmy już do Chodeczy. A jako że to jest miasto, to postanowiliśmy przejechać przez przedmieścia, wskoczyć do centrum i tam znaleźć miejsca, gdzie mieliśmy planowany postój. I prawie wszystko poszło zgodnie z planem: wjechaliśmy na przedmieścia, przejechaliśmy jakieś pięćset metrów i zorientowaliśmy się, że właśnie wyjeżdżamy z miasta.

Zatrzymaliśmy się na poboczu. Sprawdziliśmy mapy. I cofnęliśmy się dwieście metrów.

Minęliśmy niewielki pawilonik z napisem "Kebab", o którym Google pisało, że jest tam również pizzeria i w tym momencie rzucił nam się w oczy napis "Gospoda". Podjechaliśmy bliżej. Okazało się, że do wnętrza wolno będzie wprowadzić rower, a strudzony podróżnik będzie mógł liczyć na coś na ząb.

Po czasie twórczego oczekiwania na stół wjechała pizza. Każdy był kiedyś w miejscu, często określanym, na przykład, jako "najlepsza pizza w mieście", gdzie, gdy danie wjechało na stół, unosił lekko brew, a czasem dyskretnie szturchał jedzenie palcem, by upewnić się, że na pewno zdechło.

Ale to nie było takie miejsce! Pizza była gorąca, puszysta i nie stwierdzono oszczędzania na dodatkach. Gospodzie Młyn w Chodeczy Sanatorium daje mocne pięć gwiazdek!

Nie można więc się dziwić, że na kolejny, wymagający, dwudziestokilometrowy odcinek do Kowala, ruszyliśmy w bardzo dobrych humorach. W końcu byliśmy najedzeni, zagrzani i tym samym pełni optymizmu! W Kowalu zrobliśmy solidny kawał postoju, robiąc zakupy w Biedronce i ruszyliśmy w ostatni już kawałek.



Zmrok zapadł nagle, ale zanim ciemność spowiła okolicę, mieliśmy okazję przejechać się przepiękną drogą prowadzącą przez samo serce Gostynińsko-Włocławskiego Parku Krajobrazowego. I wtedy wszystko znikło. A pod kołami zachrzęścił piasek.



Kilka kilometrów dalej i kilkanaście zakopań później dojeżdżałem do stojącego w kompletnych ciemnościach na skrzyżowaniu Tomka. Byliśmy jakieś dwieście metrów od upatrzonej wcześniej na Czas-w-las miejscówki biwakowej. Ale... perspektywę niedługiego odpoczynku psuł stojący na terenie dom. Zamieszkaly. W którym świeciły się światła.

Po krótkiej naradzie wracamy kilkaset metrów. Wchodzimy głęboko w las. Znajdujemy dobre miejsce na biwak... i po chwili z niego rezygnujemy, bo tuż obok przebiega leśna droga. Kolejne miejsce już nie ma tej przypadłości.

Rozbijamy tarpy. I ruszamy na poszukiwania drewna. Znaleźć drewno w tym lesie było ciężko. Znaleźć drewno na opał w mokrym lesie - no, to było wyzwanie. Ale przynajmniej nie musieliśmy się bać, że przypadkiem coś zaprószymy.



Po chwili wytężonych wysiłków na wykopanym do gołej ziemi fragmencie zaczął buzować niewielki ogieniek. Po dłuższej chwili pracy stał się na tyle duży, by dać ciepło, trochę światła i pozwolić na upieczenie kiełbasy.



I tu zaczęła się najprzyjemniejsza część. Można było rozpocząć świętowanie i dać odpocząć zmęczonym kościom po solidnym, pokonanym tego dnia dystansie.

Gdy kładliśmy się spać niecałe pięć godzin później, powoli zaczynało kropić. A po chwili rozpadało się na poważnie. Ale pod tarpami deszcz nam nie groził.

Część druga.



Pokaż trasę GPS

Raz zawiało w plecy, to człowiek poszedł po PR-a.

No bo jak to tak? Pada od rana, jedzie człowiek: a to kostka, a to równy asfalt, nic nie chlapie, błotniki pracują. A potem trzysta metrów przed pracą trafia na paskudne koleiny, które da się ominąć co najwyżej lewą stroną pasa i wszystko zachlapane: od kolan do kostek, a w butach jezioro.

Więc wracając przetestowałem inny wariant. Ze dwie minuty dłużej, a przynajmniej nie będę musiał pół dnia siedzieć i dosuszać spodni. Zresztą, teraz to pikuś, wariant przyda się, gdy spadnie śnieg.

Zwykle mi się nie chce. I wychodzi z tego takie człapanie. I wiem, że człapię. Ale mi się nie chcę. Zresztą nie zawsze można. Bo po pracy jest co robić i jakoś nigdy nie ma czasu, a rano to albo człowiekowi się nie chce, albo lud śpi i domaga się ciszy.

Ale czasem jest jednak Święto Lasu. I pompuję koła. I wtedy naprawdę fajnie się jedzie. 

Bo, wiadomo, bus musi latać, ale rower... rower też!

Sprytny to ja jestem, nie ma co. Nie chciałem się tłuc po drodze z Zaborowa na Święcice, więc dla odmiany poleciałem sobie od południa.

I wchrzaniłem się w tę samą drogę, tylko w Święcicach. Na fragment, który jest jeszcze gorszy. A potem na ścinkę z Myszczyna do Borzęcina, gdzie też są same kratery. Jupiii!

Dziś zakończyłem pierwszy tom zmagań z firmą Garmin Polska. Długich zmagań. I wcale nie jestem pewien, czy nie będzie tomu drugiego.

Zaczęło się to podczas sierpniowej wycieczki pod Mławę. Edge (810) zaczął Hipci się nie ładować. Wiadomo, że jeśli nawigacja zacznie marudzić na ładowanie i będzie się ładowała tylko w określonych warunkach, pod określonym kątem, bo gniazdo USB uznało, że foch i koniec współpracy, pod tym kątem jest mi dobrze i tyle, to o ładowaniu podczas jazdy na rowerze można zapomnieć. A do MRDP było to bardzo potrzebne.

Złożyłem więc reklamację. I wymieniono mi sprzęt. Na odnowiony, po angielskiemu "refurbished", czyli taki, co to był zepsuty, jest naprawiony, ale przechodzi wszystkie testy i tak dalej. Kontrolka mi się nie zaświeciła, bo kilka razy już z takimi zabawkami się spotkałem. Ot, czasem lekko wytarty klawisz, czasem jakaś ryska na obudowie, ale do działania ani ja, ani inni nie mieli zastrzeżeń.

Jak część osób już wie, na MRDP, czyli po kilkudziesięciu godzinach pracy, ten wymieniony strzelił focha. Działał tylko przycisk włączenia, a ekran świecił, wyświetlał ciągle to samo i tyle. Do tego, kilkaset kilometrów dalej, obraził się, z kolei na mnie, mój Edge 810. Na MRDP mieliśmy na szczęście zapasowe nawigacje turystyczne, więc sytuacja została uratowana.

Zaraz po powrocie złożyłem reklamację i dostałem kolejne dwie sztuki. Znowu "odnowione". Ale w końcu tamta jedna sztuka mogła być pechowa. Czasem się zdarza. To, że jedna z tych nowych miała wgrany tylko język angielski... no, wypadek przy pracy. Ale nawet nie musiałem zastanawiać się, czy ten język to też podstawa do reklamacji, bo zwiesiła się natychmiast, podczas pierwszej jazdy i nie chciała się zrestartować...

Kolejna reklamacja. Czyli już czwarta, licząc sztukami. Tym razem uprzejmie proszę o wersję pudełkową, nówkę, bo absolutnie nie chce mi się dzwonić na infolinię po raz kolejny. Jakoś te "odnowione" nie działają. Pan na infolinii tłumaczy, że owszem, chętnie, wymieni mi - i to na nówkę pudełkową 820. Że wyższy model. Myślę sobie: no dobrze. Co prawda był jakiś powód, dla którego nie wzięliśmy od razu 820 (mimo, zdaje się, niewielkiej różnicy w cenie), ale stwierdziłem, że lepiej nówka, nawet gorzej działająca, niż kolejny zwiech w połowie jazdy.

Na miejscu (jakie to szczęście, że oficjalny punkt Garmina mam prawie że po drodze do pracy - gdybym miał z nimi bujać się pocztą, to bym oszalał) okazuje się, że wymiana, tak; na 820, tak; ale znowu odnowiony. W reklamacji uprzejmy kolega nic nie zaznaczył, że to ma być nowy. A jako że było to kilka dni zaledwie przed MPP, to stwierdziłem, że biorę to, co jest, po prostu potrzebuję sprzętu.

Na MPP - bo to nie koniec przygód, myśleliście, że tak? - okazało się, że Edge 810 (który przejęła Hipcia, bo ma o wiele lepszy ekran) zdechł w "swoim stylu" (pamiętacie, działa tylko wyłącznik i świeci się ekran), a ten 820, który dostałem ja, trzyma na baterii ledwo 8 godzin, do tego kompletnie nie radzi sobie ze śladem o marnej długości 10000 punktów (a wszystkie nawigacje do tej pory łykały go ze smakiem). Nawet w Helu, gdy patrzyłem, na której ulicy jesteśmy, musiałem w końcu wyjąć z kieszeni telefon...

W pewnym momencie maratonu mieliśmy na całe Sanatorium tylko jedną sprawną nawigację - Tomka, bo 820 pokazywał aktualną pozycję z opóźnieniem kilkunastu-kilkudziesięciu sekund, przez co kilka razy zrobiliśmy po kilkaset metrów za dużo... Na szczęście - znowu - siedzenie uratował nam turystyk.

Po powrocie do domu zadzwoniłem po raz kolejny (na szczęście to darmowa infolinia, uff, ale czeka się po kilkanaście minut - na wszystkich tych reklamacjach słuchając melodyjki przesiedziałem łącznie co najmniej z półtorej godziny - dobrze, że mam słuchawki, to można i równolegle pracować). Opowiedziałem historię o 810 i zaznaczyłem wprost, że interesuje mnie jedna z dwóch opcji: albo wymiana na nówkę sztukę w pudełeczku prosto z fabryki, albo zwrot pieniędzy. Żadnych "odnowionych" nie chcę mieć w dłoni. Przy okazji pożaliłem się na kiepściuteńką wydajność 820 (akurat zapomniałem go zabrać, więc reklamacja miała dotyczyć tylko 810).

Facet przeprosił mnie na chwilę, pogadał z kimś i wymienił mi oba - i 810, i 820 na nowiutkie, pudełkowe 820. Niestety, 810 już w wersji z fabryki nie ma....

Więc testujemy. Po samym tylko włączeniu już widać różnicę w prędkości działania między tamtą 820, co miałem, a tą nową, którą dostałem w pudełku. Bateria też znacznie wolniej się zużywa. I mam cichą nadzieję, że - mimo wad 820 (mniejszy ekran, gorsza bateria, więcej zużywających baterię nieprzydatnych wodotrysków) - nie będę musiał po raz kolejny dzwonić z reklamacjami.

Trzymajcie kciuki.

Króciutko, bo to tylko powrót do domu. Rower nocował pod pracą, bo dzień wcześniej, z okazji nawiedzenia miasta przez członka grupy krakowskiej, umówiliśmy się na piwo. A jako że po piwie nie lubię jeździć, to poszedłem na piechotę, przez co musiałem spędzić uroczy poranek w komunikacji.

Ale ze żłopania też za wiele nie wyszło, bo niektórzy na to piwo przyjechali... rowerami. To trzeba było z góry mówić, że na kawę, to też bym rowerem pojechał!