Obcierający na wyprawie hamulec nie spowodował mi większych problemów. Po pęknięciu pierwszej, a potem drugiej szprychy, nie było go nawet czuć, bardziej słychać. Canti są jednak dość miękkie i szerokie - chętnie się uginały. A przynajmniej tak to wówczas odczułem. Szprychy zostały wymienione, hamulec przestał irytować piszczeniem.

Wczoraj rano zmieniłem koło na "pracowe". Wyprawowa piasta weszła na kolejny poziom doświadczenia i nie dość, że przestała mieć luzy, to zaczęła jeszcze do tego wydawać dźwięki cały czas. Zmieniłem, bo uznałem, że nie potrzeba mi doświadczenia, które prędzej czy później skończy się spacerem lub glebą na środku jezdni.

W poniedziałek i wtorek jechałem w bezwietrznej pogodzie. Wczoraj i dziś wiało w twarz. A mimo wszystko jechałem 1-2 km/h szybciej niż na tamtym kole (a oponę mam bardziej miękką w obecnym niż wyprawowym). Wniosek? Niezły sobie zafundować musiałem trening na ostatnie trzy dni wyprawy. Bo przecież za lekko być nie może.

Dopiero teraz zorientowałem się, że na BS zapomniałem (albo, bardziej prawdopodobne: nie zdążyłem przed wyjazdem biorąc pod uwagę listę rzeczy do zrobienia) napisać, że jechałem na urlop. Więc tak, jechałem. 12 września pojechaliśmy w Alpy. I tak w sumie to mnie trzy tygodnie nie było, ale że ostatnio zdarza mi się mieć i takie zwłoki we wpisach, to pewnie nikt nie zdążył się zorientować

Mistrz konspiracji, kurka wodna.

To w sumie, jakby ktoś chciał przeglądnąć trasę, którą jechaliśmy, to jest tutaj. Podległa kilku modyfikacjom, bo wersja docelowa to miał być zjazd do Janowic Wielkich (skończyło się na Jeleniej Górze), a Wrocław od samego początku był opcją na wypadek, gdyby się dobrze jechało. No i serwis RwGPS solidnie zawyżył dystans trasy - jak się to samo przerysuje na mniejszych odcinkach, to wychodzi 4100 km. Widocznie ma problem z trasami tej długości.

A skoro już wróciłem, to i napisałem podsumowanie wyprawy. Podsumowanie, bo do czasu, aż napiszę relację, księżyc kilka razy zdąży się przemienić. Dwa razy tego samego wklejał nie będę - klika się o tu i można czytać.

Piasta zaczęła wydawać zupełnie nowe dźwięki. Czyli agonia postępuje.

Najgorszą rzeczą po wyprawie jest to, że masz z tyłu głowy świadomość tego, że trzeba napisać relację...

Ale co to za życie? Gdzie namiot, trasa, batony? Gdzie widoki, góry, podjazdy? Gdzie?

Mogliśmy spać długo, ale przyzwyczajeni do wczesnych pobudek zrywamy się, gdy na zewnątrz jest jeszcze szaro. Już z rowerów witamy ładny, mglisty wschód słońca.

Piasta trzyma się wcale mocno, ale Hipcia na koniec bierze ode mnie część bagażu. Odejmijmy te dwa kilo obciążenia. Potępieńcze piski odzywają się co jakiś czas z dołu, śpiewając „Die, die my Darling”.

Robi się trochę nierówno, ale do połknięcia pozostają jedynie pojedyncze pagórki. Jak wisienka na torcie, na mojej mapie tkwi czerwona szpileczka, oznaczająca ostatnią przełęcz, którą mamy zdobyć.

Mijamy wyrysowane na drodze oznaczenia startu jakiegoś wyścigu, pewnie samochodowego, tak przynajmniej można wywnioskować z pobliskich plakatów. Zjeżdżamy do Trutnova, a później zaczynamy się wspinać. Pojawiają się pierwsze oznaki zbliżającego się końca: na drogowskazie pojawia się Jelenia Góra.

Podjazd jest bardzo łagodny. Chmury się rozstępują i na sam koniec dostajemy piękne słońce, wymuszające postój na zdjęcie ciuchów. Na poboczu zaczynają pojawiać się żele, mijają nas szosowcy, a gdy już na sam koniec wymija nas kabriolet (i to na polskich blachach), wiemy, że tradycyjna kultowość przełęczy jest utrzymana. Nawet na sam koniec dostajemy pełen zestaw.

Podjazd pod Okraj jest łagodny. Śmiejemy się do siebie, radośnie pokonując kolejne metry: maksymalnie sześć procent to – w porównaniu z poprzednimi tygodniami - prawie płasko; zdobywanie przełęczy po takim nachyleniu, to prawie jak spacer.

Droga prowadzi przez ładne, zielone łąki, pojawiają się pojedyncze domki… W końcu samochodów jest jakby więcej, pojawiają się budynki, a czerwona kropka pokrywa się ze znacznikiem na GPS-ie. Przełęcz Okraj. Rzeczpospolita Polska. Dzień dobry, witamy w domu.

Przystajemy na namiastkę sesji fotograficznej, którą ciężko jakoś zorganizować, bo każde wolne miejsce zapchane jest samochodami. Poprzestajemy więc na kilku symbolicznych zdjęciach i powoli zaczynamy turlać się w dół. Początkowo jest ciężko, bo trzeba przebić się przez chmarę samochodów, które jadą w górę, parkują, ruszają i robią niewiarygodny wręcz bałagan na wąskiej, górskiej drodze. W końcu wszystko się odtyka i ruszamy w dół. Zaskoczeni tym, że znaki ostrzegawcze są… żółte! Nigdy nie zwracaliśmy na to uwagi!

Plan został zmieniony już wczoraj: pierwotnie mieliśmy dotrzeć do Janowic Wielkich, ale uznaliśmy, że w Jeleniej będzie wygodniej znaleźć otwarty sklep i będzie gdzie czekać na pociąg. Poza tym nie chcieliśmy utknąć pośród niczego, gdy rozwali się zupełnie piasta. Akurat złożyło się przyjemnie, bo mieliśmy cały czas z górki, aż do samego miasta. Oczywiście nie mogło obyć się bez zakazu dla rowerów i wyrzucenia nas na – trzeba przyznać, dobrze wykonaną – drogę rowerową przez las.

Zagadując jeszcze po drodze jednych ludzi dojeżdżamy na dworzec. Wyglądający znajomo dworzec. Czy to nie tutaj, niecałe dwa miesiące temu, po GMRDP biegłem kupić bilety w kasie? Tak, to na pewno tu.

Kupuję bilety. Do pociągu mamy dużo czasu. Krótka wizyta w dworcowej toalecie za złotówkę za wejście pozwala się doprowadzić do stanu względnego podobieństwa do typowego przedstawiciela naszego gatunku. Szybkie telefony z informacją, że przeżyliśmy i ruszamy na miasto w poszukiwaniu jedzenia. Nie jesteśmy wybredni: Pizza Hut oferująca żarcie i dzban piwa aż nadto spełnia nasze skromne wymagania.

Pochłaniamy obie pizze w godnym naśladowania tempie, raz tylko zaczepieni przez.. niemieckich turystów, którzy byli zaciekawieni, dokąd podróżujemy. Gdy powiedzieliśmy, że jesteśmy Polakami i właśnie skończyliśmy, nie kryli zdziwienia. „Żeby Polacy na rowerach? W podróż?” – zdawały się mówić ich oczy.

Dzban piwa, mieszczący w sobie dwa litry, rozlany na dwie osoby, okazał się być płynną śmiercią. Powrót na kołach nie miał prawa zaistnieć. Na dworzec dotarliśmy pieszo, robiąc jeszcze zakupy.

Usiedliśmy ciężko na dworcowej ławce. Nagle zrobiło się cicho. Droga właśnie się skończyła. „Po wszystkim, panie Frodo”. Siedzimy, zastanawiając się nad tym, dlaczego tak nagle czegoś brakuje. Siedzenie na tyłku zdecydowanie tu nie pasuje. Rowery stoją pod ścianą. Do jasnej choroby, jest za wcześnie na przerwę! Za wcześnie na nocleg! To już? Koniec? Wkładam twarz w dłonie i po raz setny dzisiaj masuję czoło. Bezruch i czekanie nie potrafią się pogodzić z trwającym ponad trzy tygodnie nieprzerwanym przesuwaniem się naprzód. Żółta nitka śladu wygasła, GPS nie kieruje dalej.

Wyciągamy aparat, przeglądamy kilka zdjęć. Powoli zbliża się godzina naszego odjazdu, na dworcu pojawia się coraz więcej ludzi. Śmiesznie wyglądamy: ubrani w grube bluzy, w długich spodniach, a Hipcia do tego z czapką na głowie, gdy obok nas jakiś ojciec odprowadzający studentkę na pociąg stoi sobie w sandałach i krótkich spodenkach. Wcale nie jest ciepło. I chętnie założyłbym jeszcze kurtkę. Dobrodziejstwo nieustannego ruchu przestało grzać, zmęczone cielska nie produkują już ciepła same z siebie.

W końcu nadchodzi pora. Ten sam pociąg, którym wracaliśmy z GMRDP. Tym razem rozbijamy się od razu w części dla rowerów. Karimaty, śpiwory. Sok, Sprite, woda, piwo… większość z tego dojedzie z nami do Warszawy, bo praktycznie zaraz zapadamy w sen.

Budzik dzwoni samym rankiem. Przed nami tradycyjna Pielgrzymka Brudasa. Rankiem do domu. Drzwi tak zamknięte, jak były, bałagan zupełnie nieruszony – czyli złodziei nie było. Kąpiel. Ciepła woda. Światło. Tracona równowaga i echo głosu od ścian.

Znana droga do pracy, już lekki, śmieszny, zabawny rower. Zabawka tylko, już nie pojazd. Blokada, przypięcie roweru. Winda. Powitanie dawno nie widzianych twarzy. Łazienka. Dżinsy w irytująco luźny sposób obijają się o przyzwyczajone do obcisków kostki. Pokój. Kubek. Kuchnia. Czajnik.

Zasiadam na fotelu. Biorę ze stołu kubek pełen gorącej kawy. Biorę jeden, króciutki łyk, parząc sobie niemiłosiernie usta. Przełykam gorący napój. Zagłębiam się w fotelu.

Wzdycham i mówię: „O, kurwa!”.

Zagłębiam twarz w dłoniach. Dwadzieścia trzy dni jazdy, zapisane maczkiem w zielonym notatniku, krzyczą do mnie, uświadamiając, że całą tę podróż będę musiał odbyć jeszcze raz. Że teraz trzeba to wszystko spisać.

Bardzo przyjemna, wbrew pozorom, wycieczka śladem tej wyprawy, czeka na opisanie. Opisanie, które… które właśnie dobiegło końca. Jeśli dojechałeś tu wraz z nami, dziękuję w imieniu naszej dwójki i polecam nas na przyszłość.

Koniec.

Pokaż trasę GPS
Krótkie podsumowanie:
- dystans: 4060 km,
- przewyższenia: ponad 72000 m (8 x Mt. Everest),
- średnio: 178 km dziennie,
- trzy razy powyżej 2700 m n.p.m., w tym raz powyżej 2900 (Ötztal),
- najdłuższy podjazd trwał 7h 20 min (z przerwami) – Passo di Crocedomini. Drugim najdłuższym był Colle del Nivolet – 6:40,
- rekord prędkości: Hipcia: 76 km/h, ja: 86 km/h,
- najwyższy nocleg: 2620 m (tuż poniżej Passo di Stelvio),
- maksymalne nachylenie - 21% (na znaku podali 23%) - Turracher Höhe,
- najniższa temperatura - -2 st. C. (podjazd pod Passo Sanpellegrino, rankiem),
- przez cały wyjazd nie wypiliśmy ani nie zjedliśmy niczego ciepłego (pomijając napoje grzane w śpiworze na rano).

Noc była bardzo ciepła. Tak ciepła, że nawet zwykle zakutana w śpiwór Hipcia rozkopywała się w poszukiwaniu chłodu. Rankiem przywitało nas osiem stopni i zapowiedź słonecznego, przyjemnego dnia – promienie słońca przebijające się przez las. Mimo to i tak ruszyliśmy ciepło ubrani. Wbrew wszelkim pozorom, zakończone właśnie wczoraj trzy tygodnie jazdy odbijały się na nas. Najbardziej widocznym objawem było szybsze marznięcie. Hipcia jak zwykle jechała ubrana ciepło, ale w sytuacjach, w których zwykle skarżyłbym się na gorąco, jechałem w bluzie, szczelnie zapięty pod samą szyję.

Las opuściliśmy wygodną, leśną drogą, na której zresztą byliśmy do tej pory rozbici. Do granicy z Czechami pozostało około czterdziestu kilometrów, które bardzo szybko nam minęły na szerokiej, pagórkowatej drodze. Przed nami rozpościerała się szeroka panorama pól i łąk.

Na granicy już z daleka można było zauważyć spory napis „Wohin werschwinden die Grenzen?”, co roboczo i wcale wiernie przetłumaczyłem sobie na „Kto podpierniczył granicę?”. Przejechaliśmy pomiędzy resztkami starych budek na granicy i wjechaliśmy do Republiki Czeskiej.

Początek przez Czechy to niekończące się pagórki. Bujamy się w okolicach pięciuset metrów powyżej poziomu morza: to w górę, to w dół. To między łąki, to między drzewa. Dookoła nikogo: boczna droga początkowo prowadziła przez miasteczka, by później wjechać między małe wioski.

Na jednym z przystanków orientuję się, że piasta dość znacząco się poluźniła. Pewnie, gdybym miał czym, próbowałbym jej pomóc, ale towarzyszyło mi dziwne uczucie mówiące, że co najwyżej dowiedziałbym się wtedy, że jesteśmy w ciemnym miejscu. Zresztą… nigdy nie rozkręcałem tylnej piasty. Poza tym pośrodku tych wiosek mógłbym co najwyżej dostać koło od wozu drabiniastego.

Przejeżdamy obok miasta Dačice. Wydaje mi się być małym miastem, więc nawet nie próbuję szukać tam serwisu. Zresztą jest sobota. I nie spodziewam się, żeby w małych miasteczkach był dostęp do serwisów.

Droga prowadzi boczną dróżką w lasy, w których trafiamy nawet na kilka dziesięcioprocentowych, krótkich ścianek. W końcu wyjeżdżamy z lasów i wypadamy na krajówkę. Wiatr nie ma się już na czym zatrzymać, ale wcale nam to nie przeszkadza, bo pomaga, ile może.

Pierwszą większą miejscowością jest Jihlava. Z daleka (na mapie) widać, że jest to duża miejscowość. Już na wjeździe, na widok stojącego na poboczu patrolu policji, zarządzam przystanek i podbiegam zapytać o sklep. No… może będzie. W centrum miasta jest duża galeria handlowa. Namierzam ją na GPS-ie i po chwili już mkniemy w jej kierunku.

Znalazła się. Hipcia zostaje przy rowerach: skulony, mały obdartus siedzący przy brudnych rowerach, wprost na schodach galerii wyglądał tak smętnie w tłumie elegancko ubranych ludzi, że aż zrobiło mi się przykro. A smutniej się jeszcze zrobiło, gdy dowiedziałem się, że siedziała na widoku ludzi z restauracji. Dobrze, że nie mieliśmy polskiej flagi.

Przebiegłem się dookoła galerii. Wszystkie galerie handlowe muszą być budowane według tego samego szablonu. Nie widząc czeskich napisów, czułem się jak w Polsce – nawet sklepy były te same. W końcu trafiłem do sklepu rowerowego. Tam udało się nam przekroczyć barierę językową – ja znałem polski i angielski, a sprzedawca tylko czeski, ale ustaliliśmy jedno: ani serwisu, ani kół nie mają.

No to musi wytrzymać. W końcu niedaleko.

Opuszczamy miasto. Przed nami jeszcze kilka hopsków w zachodzącym słońcu, a potem można krzyczeć, wyć i zagłuszać szum wiatru, gdy bez pedałowania lecimy powyżej 60 km/h na zjazdach.

Zakupy same się nie zrobią. Już z daleka upatrzona miejscowość Čáslav zaprasza do przejechania przez jej centrum. Zawijamy pod ścianę: menel numer jeden, ten mniejszy, idzie na zakupy, chichrając się na myśl o tym, czy ktoś ją wyrzuci z tego sklepu, a menel numer dwa pozbywa się z sakw niepotrzebnych śmieci, robi notatki, przygotowuje ubranie, po raz setny wertuje GPS-a ustalając, ile kilometrów jeszcze do celu (i czy ta cholerna piasta wytrzyma, czy nie) i obserwuje tubylców, jak korzystając z soboty tłumnie udają się do pobliskich sklepów.

Po raz trzeci z rzędu robimy zakupy o tej godzinie: słońce powoli chyli się ku zachodowi i sugeruje, ze za chwilę przestanie już grzać. I mimo że jest ciepło, doskonale wiem, że cieplejsze ciuchy wcale nie zaszkodzą, bo cieplej już dzisiaj nie będzie.

W końcu Hipcia wraca obładowana siatami ze zbawienną, papierową torbą, w której niczym pisklęta w gnieździe, równie troskliwie ułożone leżą pączki. Przepyszne, słodkie, brudzące wszystko pączki.

Jedzenie: odfajkowane; energetyk: wypity; zakupy: spakowane; motywacja: jak zawsze wysoka; Polska: bardzo blisko. Naprzód!

Za Čáslavem kończy się zjazd i wszystko się wypłaszcza. Zmrok zapada, zostawiając nas w ciemności bardzo znajomo wyglądających terenów: prawie jak w Polsce: oświetleni rowerzyści, podobna zabudowa, podobne wioski.

Pokonując jeden zalesiony pagórek wjeżdżamy do doliny rzeczki Cidlina. Chlumec nad Cilidnou jest prawie zaspany – wyjąwszy olbrzymie grupy młodzieży ubranych jak na bal: w suknie i garnitury. Wzrok przechodniów ślizga się po nas obojętnie, jakby dwójka sakwiarzy jadących wczesną jesienią, w nocy, była czymś tak zwykłym, jak taksówka w centrum miasta.

Warto o tym wspomnieć, że przez całe Czechy przejechaliśmy nie napotykając nawet pojedynczego zakazu dla rowerów. Boczne dróżki tym bardziej nie mają zakazów i nie zachęcają do jazdy niedorzecznymi, nierównymi, wybudowanymi w szczerym polu dróżkami rowerowymi.

Im później, tym na drodze był mniejszy ruch. W niektórych miejscach jechaliśmy zupełnie sami, pomiędzy polami napotykając tylko… pojedynczych rowerzystów. Zwykły, tranzytowy ruch pomiędzy miejscowościami.

Na nocleg decydujemy się całkiem szybko. Jesteśmy już tak blisko Polski, że nie ma co specjalnie jechać do północy i na następny dzień zostawiać sobie marnych kilkudziesięciu kilometrów. Niech przynajmniej sto będzie, zakończmy tę walkę tak samo honorowo, jak honorowo ją ciągnęliśmy.

Zaszywamy się w lesie. Jest równo, pachnie wilgocią i igliwiem. Mamy dużo czas na kolację, robienie notatek i raczenie się czeskim piwem. Nagle wcale nie chce się kończyć wyjazdu. Słowo „ostatni” wbija się głęboko w ucho. Wjechać do Polski, znaleźć otwarty sklep, albo w inny sposób skombinować nowe koło i ruszyć dalej, gdziekolwiek, byle „ostatni” przestał być ostatnim. Nagle mój plan na poniedziałek, na ten cholerny pierwszy poniedziałek po wyprawie, który tkwił tam gdzieś na horyzoncie, a nagle jest już pojutrze, brzmi śmiesznie. Prosty plan, że przyjdę do pracy, zrobię sobie kawę, wezmę gorący łyk, parząc sobie usta, po czym rozsiądę się wygodnie w fotelu i powiem „O, kurwa!”, zaczął brzmieć wręcz infantylnie. Ale po czym mam się rozsiadać na fotelu? Czy jak już usiądę, to powinienem się cieszyć, czy z nostalgią patrzeć przed siebie?

Nie wiedziałem, że to piwo było aż tak mocne. Śpijmy, nikt nie woła.

Pokaż trasę GPS

Ranek był chłodny i mroźny. Namiot pokryty szronem, biała łąka i oszronione grzbiety gór – to wszystko, co zastaliśmy na zewnątrz. Po wytoczeniu się na asfalt, Hipcia długo marzła, ja, jak zwykle, rozgrzałem się bardzo szybko.

Luz na piaście nadal się pogłębiał. Co jakiś czas pojawiały się drobne popiskiwania wskazujące na to, że coś niepokojącego dzieje się z kołem. Na serwis nie było jednak szans, a kluczy pozwalających na zerknięcie do środka nie miałem. Niech jedzie, póki może.

Wiatr wiał w twarz, droga prowadziła powoli w górę. Nagle… zaskoczyła nas przełęcz. Tysiąc i dwieście metrów. Szeroki zjazd pozwolił nam wykręcić rekordowe prędkości. Prawie udało mi się przekroczyć 90 km/h, gdyby nie to, że jadący daleko przede mną samochód zaczął hamować i uznałem, że lepiej zwolnić teraz, niż ryzykować szybkie i nagłe zatrzymanie się.

Zjechaliśmy do niewielkiej miejscowości, skąd wjechaliśmy w ciemny, wilgotny las i zaczęliśmy wspinać się na kolejną, niższą przełączkę. Żaden samochód nam nie przeszkadzał. Pojedyncze, postawione w środku lasu przystanki autobusowe wyglądały jak zagadka: jeśli ktoś tu wysiada, to gdzieś tu musi mieszkać. Gdzie? W tym zboczu? Pustelnik dojeżdżający do pracy w banku w pobliskim miasteczku?

Kolejny, sympatyczny zjazd i już wjeżdżamy do Admont. Symboliczny moment: dokładnie dwadzieścia dni temu jechaliśmy tędy, również po Hauptstraße. Wówczas na rondzie pojechaliśmy w lewo, by zacząć wielką pętlę. Teraz własnie pętla się zamknęła, a nam pozostał niedługi kawałek dojazdu do Polski.

Ruszamy szeroką doliną. Gdzieś po lewej widnieją grzbiety górskie, już mniejsze, już pokryte tylko zielenią, skały pojawiają się coraz rzadziej, ostre grzebienie zniknęły, pojawiły się za to łagodne, zalesione pagórki. Między dwoma takimi ukryła się niewysoka przełączka, na którą mieliśmy się wspiąć. Już nie stromymi, górskimi drogami, a szeroką, asfaltową drogą przez wioskę otoczoną polami.

Cały dzień jechaliśmy pod wiatr, jednak już o 12:00 mieliśmy przejechane 70 km. Mimo wiatru udawało się jechać 20-22 km/h. Gdy wyskrobaliśmy się na wspomnianą przełęcz, mieliśmy stąd tylko długi, wielokilometrowy zjazd do samego Amstetten. Im bliżej miasta, tym większy ruch, który nabrał intensywności tuż przed autostradą. Po jej przekroczeniu mieliśmy tylko do pokonania niewielki garbik i wygodny, chociaż podwietrzny zjazd nad sam Dunaj.

Pojawiły się znaki informujące o remoncie mostu. Samochody jednak tamtędy jechały, więc śmiało waliliśmy przed siebie – później dopiero doczytałem, że miał być zamknięty ale dopiero od dwudziestego października. Remont faktycznie trwał, więc, by nie przeszkadzać nikomu zbytnio, połknęliśmy go chodnikiem, a potem poboczem, jadąc kilkaset metrów pod prąd, by ominąć wahadła.

Droga poprowadziła nas jeszcze przez jedną miejscowość, z bardzo ładnym i przyjemnym deptakiem, po czym ślad w sposób nie znoszący sprzeciwu zasugerował skręt w lewo. W lewo i pod górę.

Pojawiły się znaki, liczne znaki przeznaczone dla motocyklistów. Ograniczenia prędkości – również dla motocyklistów. I… i sami, wspomnieni motocykliści. Zrobiło się kultowo. Bo jak ich tylu jeździ, to ta droga musi być kultowa.

Spodziewałem się, że to będzie tylko niewielki garb, ale droga wcale nie chciała się kończyć. Na mapie nie miałem tego zaznaczonego, Hipcia rozbrajająco przyznała, że końcówki jej się nie chciało już oznaczać, bo „tam już jest płasko przecież”. Pięliśmy się więc w górę, połykając kolejne metry, zastanawiając się, ile jeszcze będziemy się wspinać.

Powoli zaczynamy się zastanawiać, czy na takich wysokościach życie ma jeszcze prawo istnieć. Ciągle w górę, ciągle dodajemy kolejne metry. Południe już dawno minęło, a słońce powoli zaczyna się kierować ku dołowi horyzontu. Z lasu wjechaliśmy w niewielkie wioski. W tym tygodniu atrakcją nie jest impreza w remizie, a striptiz międzynarodowej gwiazdy, jak informują umieszczone na latarniach plakaty ze zdjęciem rzeczonej, klasycznie niemalże cycatej blondynki.

Na jednym z pagórków wyjeżdżamy prosto na Spar. Takiej możliwości nie wolno przepuścić. Skręcamy na parking. Hipcia idzie na zakupy, ja wyciągam spodnie, ubieram się, przygotowuję jej ubranie. Luzy na kole się nie zwiększają. To dobrze, jeszcze tylko dwa i pół dnia.

Pakujemy zakupy, tankujemy po energetyku w gardło i ruszamy dalej. Droga się trochę uspokaja. W końcu jesteśmy już prawie na dziewięciuset metrach.

Niestety, przełęczy nie ma. Po prostu wyjeżdżamy między łagodnie pochylone łąki i widoczne, jak okiem sięgnąć, domki, pola i kępy drzew. Taki sobie, dziewięciuset metrowy garbik, pięknie rozświetlony zachodzącym słońcem.

Zjazdu tak szybko nie dostajemy. Przed nami seria zjazdów i podjazdów, po czym, już po zmroku, dostajemy długi zjazd do miejscowości Zwettl. Od razu kojarzy mi się to z piosenką Rammsteina „Zwitter”, więc od tej pory aż do końca dnia – znając tylko jedno słowo – mruczę i dudnię „Zwettl, Zwettl … Zwettl, Zwettl”.

Przez wspomnianą miejscowość płynie rzeka, więc momentalnie robi się chłodno. Na szczęście tutejszy budowniczy postanowił zadbać o nasze ciepło, bo na wyjeździe dostajemy jedenaście procent podjazdu.

Robi się pusto na drodze. Szeroki, przyjemny asfalt prowadzi nas w stronę kolejnej granicy. Nie przekroczymy jej jednak dzisiaj, bo po przekroczeniu dwustu kilometrów postanawiamy poszukać noclegu. Jeden z ostatnich, większych, widocznych na mapie lasów. Akurat okazuje się być łatwo dostępny, akurat prowadzi tam przyjemna droga. Wbijamy między drzewa, jest sucho i ciepło Zanosi się przyjemna, spokojna noc.
Pokaż trasę GPS

Nieustępliwy, nie znoszący sprzeciwu dźwięk. Ciemność, przez którą nie przebijają się nawet kontury namiotu. Wyuczona, automatyczna sekwencja. Rzucenie ręki za głowę, wyłączenie tego złowrogiego władcy mojego snu, który właśnie nakazał go przerwać. Namacanie czołówki i umieszczenie jej na miejscu.

Chłodny poranek wcale w niczym nie pomagał. Zebraliśmy się bardzo szybko, by Hipcia nie musiała marznąć bardziej niż jest to konieczne i ubraliśmy ciepło, bo nie spodziewaliśmy się upałów. Podczas kilkudziesięciometrowego spaceru w dół zbocza, zauważam, że rower dość mocno uderza w podłoże przy zjeżdżaniu z kolejnych pagóreczków na ścieżce. Sprawdzam na dole: poranny prezent od chichoczącego złośliwie Licha.

Hipcia przez chwilę, przestępując z nogi na nogę, towarzyszy mi, gdy wyciągam paczkę z narzędziami i przystępuję do zdjęcia koła, po czym uznaje, że jest jej za zimno i chowa się w Toi-toiu. Wymiana dętki idzie sprawnie, po chwili już dobijam mocno oponę i możemy ruszać. Przez złośliwe, małe Licho straciliśmy dwadzieścia minut.

Ciemno. Szybko kończymy ostatnią prostą i zaczynamy pracę na serpentynach. Z łagodnego podjazdu robi się prawie dziesięć procent. Mijamy kilka stojących na poboczu samochodów, których nachuchane wnętrza wskazują na to, że ich właściciele siedzą w środku i jeszcze śpią przed, na przykład, porannym spacerem po górach.

Wypatrywałem, czy widoczne na tle nocnego nieba grzbiety gór nie zaczynają się robić wyraźne. Wiedziałem, że o tej porze może usiąść mi na karku stary znajomy Zamułek i zacząć delikatnie i ciepło dmuchać w oczy. I faktycznie, jak na życzenie: nagle uświadomiłem sobie, ile stawów i mięśni mam w nogach, a jako że pojawiła się potrzeba świadomego kontrolowania każdego z osobna, to prędkość jazdy znacząco spadła; powieki nagle zaczęły być posłuszne panu Niutonowi i gnać do ziemi niczym trzymany w wyprostowanej ręce ciężarek. Światełko, znaczące pozycję Hipci, zaczęło się ode mnie oddalać. Gdy uznałem, że może czas się wspomóc chemią, właśnie zniknęła mi za zakrętem. Nie pozostało mi nic innego, niż jechać dalej, dogonić i złapać zbawienną puszeczkę pojemności ćwierć litra.

Łatwiej powiedzieć, trudniej zrobić. Pozwoliłem się nogom jeszcze trochę poplątać, po czym zacząłem dla rozbudzenia gonić czerwone, pląsające między cieniami światełko. Szarości poranka zaczęły się rozpraszać, z rozjaśnionego świtem nieba pokrytego szczelnie szarymi chmurami, zaczął kropić deszcz.

Gdy już dogoniłem uciekinierkę, byłem kompletnie rozbudzony. Droga przeszła w trawers, ale nadal wspinała się ku gdzieś daleko majaczącej przełęczy. Ciche, prawie niesłyszalne uderzenia deszczu, przeszły w nieco głośniejszy szelest, jakby ktoś sypał drobnym żwirem. Krople stały się wyraźniejsze i bardziej białe: pada śnieg. Delikatny, w formie niewielkich kuleczek, ale pada. Góry żegnają się z nami w honorowy sposób: do samego końca czyniąc jazdę mniej przyjemną. I to nie w jakiś irytujący, uniemożliwiający jazdę sposób, ale grzecznie i spokojnie zaznaczając swoje możliwości: w dolinach będzie cisza, dziś jesteście w górach, a tu panują inne zasady, zdają się mówić nieustannie szeleszczące ziarenka śniegu.

Zjazd zaskoczył nas oboje: ostry, nieprzyjemny i nierówny, do tego na zakrętach wybrukowany kocimi łbami, na których trzeba było bardzo uważać, żeby się nie poślizgnąć. Orientacji w terenie nie pomagał wcale zacinający w oczy śnieg, który nauczył się omijać okulary i wymuszał mrużenie oczu. Hipcia kilka razy wykorzystywała to, że zostawiałem jej sporo miejsca na wszelki wypadek i zatrzymywała się, grzejąc sobie ręce.

Wraz z zakrętami rosła temperatura. Zero stopni, jeden, dwa, trzy. Zjeżdżamy na dno szerokiej, rolniczej doliny, gdzie akurat przestało padać. Zrobiło się sucho, jaśniej i jakoś tak przyjemniej, postanowiłem wykorzystać ten moment na śpiewanie. Rano też śpiewałem, ale dla rozbudzenia, teraz za to piłowałem jadaczkę, tylko po to by przestraszyć ptaki, wypłoszyć jadowite gady, a rogaciźnie przysporzyć nocnych koszmarów. Wspominałem, że do śpiewania na rowerze mam tylko zapał, ale talentu brak?

Trzy kilometry dalej już czas skręcać. Ostatni podjazd i znowu zbliżamy się do grubej kreski na mapie. Z tej strony było łagodnie, za granicą przywitał nas pionowy, potężny, w pewnym momencie nawet osiemnastoprocentowy zjazd kończący się serpentyną i… hamulcem awaryjnym. Była to droga, prowadząca na wprost i dość ostro w górę, oznaczona odpowiednim znakiem i przeznaczona do wyhamowywania tych, którzy z różnych powodów nie mogli wyhamować na rękawie serpentyny.

Długi, płaski fragment doprowadził nas do Villach. Było to duże miasto, prawie puste – pomijając samochody nie było prawie żadnych spacerowiczów. Prawie całość przejechaliśmy drogami rowerowymi.

Droga prowadziła w kierunku kolejnego, solidnego podjazdu. Najpierw wygodną i szeroką drogą, pokonując „niewielki” garbik dotarliśmy do Radenthein, kolejny garbik wyniósł nas już na tysiąc metrów w okolicach miejscowości Vorwald.

Stamtąd już czekał początek podjazdu pod Turracher Höhe. Z początku minęliśmy znak ostrzegający o dwudziestu i trzech procentach. Podjazd wcale nie zrobił się stromy, ale postanowiliśmy cierpliwie poczekać na główną atrakcję. Hipcia nieco się martwiła, że nie da rady podjechać i będzie musiała prowadzić, co na ścianie o tej stromiźnie może być jeszcze mniej przyjemne niż podjazd.

W końcu wydarzyło się, co miało się wydarzyć i ściana zaczęła nas przykrywać. Hipcia miała zapas przełożeń, ja musiałem pedałować na stojąco, a co za tym idzie, jechałem jako pierwszy. Raz-dwa, raz-dwa, kolejne pchnięcia wywoziły mnie coraz wyżej. Martwiłem się. Nie, nie o to, czy podjadę. O to, co się może wydarzyć, gdy mój, nie pierwszej młodości już, łańcuch, nagle przy tym przeciążeniu postanowi pęknąć. Oczyma duszy oglądałem różne scenariusze, zależne od tego, w którym momencie pod nogami zrobi mi się pusto i spadnę na kierownicę. Co ciekawe, w tych rozważaniach, skupiałem się tylko na momencie uderzenia, a nie na tym, co ewentualnie się stanie, jeśli rower postanowi zsunąć się po asfalcie.

Przez umysł prześlizgnęła mi się myśl mówiąca o tym, że bardzo dobrze, że na dole zdjąłem kurtkę. Krople potu spływały mi po czole, a sympatyczny podjazd powoli jakby zaczął puszczać. W końcu przeszedł w coś bardziej płaskiego. Relaksacyjne, sprinterskie dziesięć procent. Hipcia, jeszcze na dole tak pełna wątpliwości, całość machnęła mając jeszcze dwa przełożenia w zapasie.

Gdy się już wypłaszczyło do procent ośmiu, zrobiliśmy przerwę na jedzenie zachęceni tym, że zza chmur nagle w pełnej krasie wyjrzało słońce. Okulary, które miałem na głowie, wyglądały jak po deszczu: całe pokryte kroplami.

Miejscowość na przełęczy była duża, turystyczna i tradycyjnie już pusta. Szeroką drogą ruszyliśmy do zjazdu. Jego ostry początek pozwolił mi się rozpędzić do ponad 70 km/h, ale nie starałem się bić rekordów: było zbyt nierówno.

Zjazd po chwili przechodzi w łagodniejszy i praktycznie za darmo przejeżdżamy kolejnych pięćdziesiąt kilometrów.

W miejscowości Murrau robimy zakupy w dużym Sparze. Tam laba się kończy – droga prowadzi głównie w dół, ale wiejący w twarz wiatr nie pozwala na kompletny relaks. Tym razem jedziemy środkiem szerokiej doliny, duży ruch i spora liczba remontów nie uprzyjemniają wcale jazdy.

Już po zmroku dojeżdżamy do maleńkiej wioski, w której zjeżdżamy z głównej i ruszamy pod górę z jedną, dziewiętnastoprocentową ścianką po drodze.

Ruch zauważalnie się zmniejsza, asfalt jest przyjemny i jedzie się naprawdę fajnie… no, może pomijając to, że jedziemy cały czas w górę. Lekko, ale w górę.

Szukanie miejsca na nocleg nie jest łatwe. Wszystkie tereny dookoła są rolniczymi, każdy z nich jest otoczony ogrodzeniem. Gospodarze na wszelki wypadek górę ogrodzeń niejednokrotnie wyposażali w drut kolczasty. Każda zielona plamka, każda kępka drzew okazywała się być szczelnie ogrodzona. Tylko jeden, jedyny raz, w swojej naiwności stwierdziłem, że może, skoro przy drodze, na stromym zboczu, jest nieogrodzony lasek, to na górze, gdzie się wypłaszcza, ogrodzenia nie będzie. No ale było. Wszędzie było, nawet próba powtórzenia akcji ze Szwajcarii, czyli noclegu nad tunelem, skończyła się odbiciem od siatki.

Cierpliwie jechaliśmy. Dwieście kilometrów minęło już dawno, północ zbliżała się dużymi krokami, temperatura spadła do zera, a niekończąca się sieć ogrodzeń wcale nie chciała nas opuścić. W jednym miejscu zauważyłem, że ogrodzony jest tylko niewielki lasek. A skoro lasek jest niewielki, to ogrodzenie może mieć też drugą stronę. I tak było w istocie. Z jego tylnej – patrząc od ulicy – strony, mogliśmy się schować pod gałęziami, niewidoczni dla kogokolwiek. Trzeba było tylko wypchać rowery pod całkiem spore wniesienie.

Pokaż trasę GPS

Rankiem okazało się, że to, co wziąłem za budynek gospodarczy, było domem. Gdy wytoczyliśmy się z lasku, akurat ubrany w pomarańczowe, robocze spodnie człowiek krzątał się jakieś pięćset metrów od nas, zupełnie ignorując nasze pojawienie się. Zjazd po szutrze i kamieniach o mało nie okazał się katastrofalny, bo tylko cudem w jednym miejscu uratowałem się od widowiskowej gleby.

Zupełnie pusta wczoraj droga główna dzisiaj tętniła życiem. Sznur samochodów ciągnął się w obie strony tak, że musieliśmy długą chwilę odczekać tylko na to, by znaleźć się po drugiej stronie drogi. Włączenie się do ruchu poszło już znacznie lepiej, przy czym ledwo kawałek dalej musieliśmy ratować się ucieczką na boczną drogę i robić zawrotkę (i to częściowo pod prąd), bo pomyliłem zjazdy.

W końcu udało się nam trafić we właściwy węzeł i ruszyć w kierunku Passo Mauria.

Ruch wcale się nie zmniejszał, temperatura wisiała na poziomie czterech stopni, a słońce tkwiło ukryte za chmurami i wcale nie w smak było mu stamtąd wyłazić.

Przełęcz nie zrobiła na nas wielkiego wrażenia. Zjazd również: był dość pofałdowany, coś w rodzaju łagodnego trawersu prowadzącego pagórkami ale głównie w dół.

Przecięliśmy dwa razy szeroką rzekę, która składała się obecnie z szerokiego koryta pokrytego białymi kamieniami i bardzo intensywnie zielonej wstążki strumyczka płynącego środkiem, po czym skierowaliśmy się na wschód, wzdłuż autostrady i niestety pod mocny wiatr.

Kawałek dalej na obskurnym, olbrzymim parkingu robimy przerwę na zakupy. Niewielki sklep położony na uboczu ma niewielki wybór i całkiem wysokie ceny. Gdy Hipcia próbowała wydawać euro, ja pobazgrałem trochę po notatniku i nadrobiłem poprzedni i bieżący dzień. Był problem – wspomnienia z wczorajszych sześciu przełęczy mieszały się i dopiero w domu, przy mapie i błogosławionemu Street View udało mi się je uporządkować.

Ruszyliśmy dalej wzdłuż rzeki. Pojedynczny fragment na jej południowym brzegu całkiem przyjemnie nas rozpędził na zjeździe. Szeroka dolina powoli otwierała się przed nami, było płasko i kilometry same wchodziły pod koła. To, co dobre, szybko się kończy. Dolina pomknęła na północ, a my – zapomniawszy o tym, że od dwóch godzin z okładem jechaliśmy prawie po płaskim – kontynuowaliśmy jazdę w kierunku wschodnim.

Płaskie się skończyło. Teraz czeka nas wspinaczka pod Passo Predil. Na początku podjazdu mijamy mural poświęcony Giro d’Italia, a później zatapiamy się w kojącą zieleń niewielkiej dolinki, której środkiem płynie strumyk.

Ruchu już nie było. Zrobiło się spokojnie. Podjazd trwał, przełęcz powoli się zbliżała. Droga prowadząca prosto nagle zaczęła wspinać się serpentynami na zbocze. Droga prowadziła przez pojedyncze, krótkie i ciemne tuneliki. W jednym z nich usłyszałem warkot zbliżającego się z dołu samochodu. Na tak krótkie tunele nie włączałem świateł, bo przejazd przez nie trwał bardzo krótko, ale tym razem, głównie ze względu na to, że tunel był kręty, zeskoczyłem i pstryknąłem przyciskiem przy lampce. Chwilę później tuż za moim kołem zatrzymało się auto. Po upewnieniu się o możliwości wyprzedzenia, pomknął jak strzała do przodu. No i byłoby gdzie ginąć, gdyby mnie potrącił. Czerwoniutkie Ferrari. Jak umierać, to z klasą!

Nad nami pojawiły się poszarzałe kontury budynków. Najwyraźniej wjeżdżaliśmy do jakiejś turystycznej miejscowości, bo hotel stał przy hotelu. Pojawiła się tabliczka „Sella Nevea”. Miejscowość była prawie zupełnie wymarła, gdzieś tylko z krzaków, niby para zombie, wychynęła dwójka turystów. Nie wiemy, kto się bardziej kogo przestraszył: my ich, czy oni nas…

Miała być przełęcz… No była. Wypłaszczyło się i zaczęło prowadzić w dół, więc - mimo że brak było tabliczki – zrobiliśmy sobie fotkę i zjechaliśmy.

Zjazd był taki trochę na raty. Wyjechaliśmy obok jeziora i skierowaliśmy się do czarnej, widocznej na mapie kreski: żegnamy się z Włochami. Zaczęło padać. Gdy dojechaliśmy do głównej drogi, przed nami pojawił się napis… „Passo Predil”. Jak? Przecież przed chwilą właśnie z niej zjechaliśmy!

Po dwóch kilometrach byliśmy na miejscu. Cicha, spokojna granica, szkielety starych budynków i wystające spomiędzy skał, stare, ale nadal czujne bunkry. I duży napis, informujący nas o tym, że ostatnia, włoska przełęcz, jest jednocześnie przełęczą graniczną.

Z rozrzewnieniem rzuciliśmy wzrokiem na pojedyncze napisy w języku, który przypominał nasz i pchnęliśmy się do zjazdu. Ów okazał się być bardzo przyjemny, prowadzący wąskim i trochę połatanym asfaltem. Pojedyncze wioski były bardziej żywe niż we Włoszech: życie tu skupiało się przed domami, bo co chwilę widzieliśmy kogoś, kto podnosił głowę i zerkał na nas.

Ruchu nie było. Pojedyncze samochody wyprzedzały nas, prezentując, że na Słowenii jeździ się sporo szybciej niż we Włoszech.

Z zaskoczenia zapadł zmrok, gdyż zmierzch tak naprawdę nie różnił się zbytnio od tego, co mieliśmy przez cały dzień. Droga ze zjazdu przeszła w bardzo łagodny podjazd. Na horyzoncie GPS-a widziałem już serpentyny. Niewiarygodnie pofałdowana droga miała nas wwieźć na przełęcz Vršič. Już po ciemku, gdy pokonywaliśmy kolejne, spokojnie znikające pod kołami metry, uznaliśmy, że może warto by było rzucić się na nocleg.

Brzmiało to jak żart, bo była dopiero dwudziesta i mogliśmy jeszcze spokojnie tego dnia zrobić sporo trasy, ale uznaliśmy, że mamy dwie opcje: albo walimy przed siebie na serpentyny, na których „szybka” jazda się skończy i możemy być skazani na konieczność wyjazdu na samą przełęcz (a może i zjazdu z niej a robiło się coraz chłodniej, do tego duża wilgotność potęgowały uczucie chłodu), albo właśnie wbijamy na nocleg i wstajemy rano, jeszcze przed świtem, w ten sposób pozbywając się niepotrzebnego ryzyka nocnych poszukiwań noclegu.

Po chwili znaleźliśmy odpowiednie miejsce. Idealnie położona, płaska łąka, schowana za krzakami tak, że nie było nas wcale widać, a tuż obok wejście na szlak turystyczny. Dodatkowym plusem było to, że przy wejściu ktoś uprzejmy postawił Toi-Toia – trzeba było tylko zejść z łąki na dół.

Po rozbiciu namiotu zastanawialiśmy się, czy to był dobry pomysł… bo skąd wiadomo, że zaśniemy? Obawy były płonne: zasnęliśmy w trymiga.

Pokaż trasę GPS

W namiocie było ciepło, ale wystarczyło tylko postawić stopę poza namiotem, by poranek zaatakował chłodem. Bardzo sprawnie zebraliśmy i w oślepiającym słońcu zaczęliśmy powoli piąć się w górę. Hipcia od rana jechała w cieplejszej bluzce, ja cieszyłem się z tego, że zdecydowałem się założyć grubsze skarpetki, co i tak nie powstrzymało mnie przed szybkim założeniem ochraniaczy na buty.

Natychmiast pojawiło się zero stopni, a na samej Passo San Pellegrino, gdzie wyjechaliśmy na sam początek, licznik wskazał dwa stopnie na minusie. Słońce rozświetlające oszronione łąki wcale nie dawało ciepła i wcale nie cieszyliśmy się na myśl o tym, że za chwilę musimy zjeżdżać.

Do przełęczy prowadziło spore wypłaszczenie, na którym mogliśmy do woli nacieszyć oczy widokami.

Nie zjechaliśmy daleko: jedyne sześć kilometrów i ślad poprowadził nas w prawo. Witamy w Dolomitach. Dziś będziemy siekać przełączkę za przełączką.

Ta miała być krótka: ledwo siedem kilometrów. Passo Valles. Wyszło słońce. Zrobiło się ciepło. Podjazd nie puszczał dziesięciu procent, za to zauważyłem, że GPS zaczyna tracić baterię. Od pewnej chwili miałem na uwadze, że może to nastąpić i wiozłem ukryte w kieszeni zużyte baterie, które miały chociaż odrobinę uratować nam życie i umożliwić – poprzez ich zmiany – dojechanie do jakiegoś sklepu. W istocie, cały dzień spędziłem zatrzymując się co jakiś czas i cierpliwie wymieniając komplety miejscami.

W oślepiającym słońcu i sycącej oczy zieleni wytachaliśmy się na samą przełęcz. Jakieś zabudowania, duży parking, trochę ludzi. Nic tu po nas.

Łyknęliśmy nie wiadomo kiedy siedem kilometrów zjazdu i chwyciliśmy kolejny, siedmiokilometrowy podjazd. Na GPS-ie oznaczone szpileczkami początki i końce podjazdów wyglądały jak poduszka na igły, najeżone sztuka za sztuką.

Tym razem łagodny podjazd wyniósł nas na najładniejszą z dzisiejszych przełęczy. Na Passo Rolle z daleka przywitała nas solidna, górująca nad przełęczą od wschodu ściana zbocza. Majestatycznie zamykając wyjazd z przełęczy pozostawiała tylko cień nadziei, że poniżej znajduje się jakiś asfalt, który poprowadzi nas do zjazdu. Ale na zjeżdżanie było za wcześnie. Korzystając z dobrej pogody postanowiliśmy się zatrzymać na rogalikowy obiad.

Podczas zjazdu zatrzymałem się w pierwszej napotkanej miejscowości. Wykastrowane Świętomarcinowo (San Martino di Castrozza) miało sklep, ale bardziej zamknięty. Kolejna zmiana baterii miejscami i jedziemy w dół.

Ten zjazd był z kolei dłuższy. By dojechać do kolejnej przełęczy – Passo Cereda – musieliśmy trochę się pogimnastykować. Ostre, dwunastoprocentowe ścianki trochę nas zwolniły, ale na szczęście podjazd był krótki.

Myk-myk, kolejne zmiany baterii. Od dawna GPS-a sprawdzam tylko raz na kilka kilometrów, by mieć pewność, że nadal dobrze jedziemy.

Zamiast zjechać z przełęczy, po krótkim zjeździe rozpoczęliśmy kilkukilometrowy trawers raz w górę raz w dół, który zakończył się zjazdem do doliny.W miejscowości Agordo, która z góry wyglądała, jak coś dużego, zagadnąłem po włosiu przechodnia – starszego faceta. Moje ograniczone możliwości językowe („Bon giorno, alimentari…?”) najwyraźniej wystarczyły, bo facet wskazał prawidłowy kierunek.

Przemierzając uliczki rozglądaliśmy się uważnie na boki… jest! Coś w rodzaju pawilonu handlowego na parterze budynku. Minąłem kilka sklepów by wejść do zabawkowego. Baterie? Mieli!

Z ośmioma zakupionymi sztukami triumfalnie wróciłem do roweru, załadowałem je do GPS-a i nie przejmując się już niczym zacząłem przeczesywać miasto na mapie. Skoro mają takie sklepy, to musza mieć też coś większego. Okazało się, że Coopa minęliśmy dopiero co – kilkaset metrów wcześniej. Przy okazji przerwy zakupowej tknięty nagłym przeczuciem, ruszyłem lekko kołem – pojawił się lekki luz na piaście. Potwierdziły się moje przypuszczenia – piasta powoli umiera.

Spakowaliśmy zakupy i i ruszyliśmy na piątą dzisiaj przełęcz. Wtedy nie wiedzieliśmy, że będzie jakaś szósta, głównie dlatego, że tej akurat Hipcia nie zaznaczyła na mapie, więc po trzynastu kilometrach po części dziesięcioprocentowego podjazdu zaskoczył nas… zjazd z Passo Duran. Zjazd dziurawy i bardzo stromy, trzeba dodać.

Tuż przed zmrokiem zaatakowaliśmy ostatnią, jak się miało okazać przełęcz. W między czasie minęliśmy krzaczki kiwiowe. Podjazd robiliśmy przez ciemne wioski, wąskimi drogami, w jednym miejscu zobaczyliśmy, jak wyjadające liście z drzew sarny na nasz widok przeskakują na oko dwumetrowe ogrodzenie w kierunku pod górę.

Przełęcz zniknęła za nami w mroku. Paskudny zjazd po nieoświelonych, nieprzyjemnych serpentynach nie należał do najprzyjemniejszych. Ale to nie miał być jeszcze koniec dnia. Przed nami cel z tych męczących: dojechać możliwie najbliżej kolejnej przełęczy. Tak, by poranek stał się możliwie ciepły.

Samym rankiem mieliśmy pożegnać się z włoskimi Dolomitami, zostawiając za plecami ostatnią większą przełęcz. Stąd coraz bliżej do domu, stąd napotkamy tylko pojedyncze pagórki.

No, z tymi pagórkami to nie przesadzajmy.

Wszyscy bogowie Ziemii i Podziemia musieli się skrzyknąć i postanowić nam umożliwić realizację planu, bo kolejne miejscowości pojawiały się jedna za drugą i z góry uniemożliwiały nawet myślenie o noclegu, tak, jakby nad jezdnią, przy wjeździe do każdej z nich, stała wielka, iluminowana tablica z napisem „tu nie pośpisz, zapraszamy dalej”.

Gdy w końcu wypatrzyłem jakąś zieloną kapeńkę na mapie, która – jakimś cudem – mogła być lasem, postanowiliśmy skorzystać i poszukać, zwłaszcza, że mapa jednoznacznie wskazywała na to, że za chwilę zaczniemy podjazd i przestaniemy się tak sprawnie i szybko przemieszczać.

Wjechaliśmy między pola i stojące tam budynki, starając się nie zdradzać swojego położenia i zachowywać możliwie cicho. Było to bardzo utrudnione, bo jechaliśmy po szutrze.

Pierwszym pomysłem była szopa umieszczona tuż przy drodze. Wyglądała dość staro, więc przy świetle księżyca podkradłem się do niej i spróbowałem otworzyć drzwi. Szopa była stara, ale drzwi całkiem nowe. Do tego zamknięte na kłódkę. Za szopą było trochę równego i pozostawiłem sobie to miejsce w pamięci, by ewentualnie, jeśli nic się nie znajdzie, walnąć się tam, na bezczelna, na łące, ukryci z jednej tylko strony.

Kawałek dalej na tle ciemnego nieba zamajaczyła kępa drzew. Wjechaliśmy bliżej. Skacząc po mokrej łące z lampką w ręce dotarłem pod drzewa i przeszedłem się kilka razy widoczną tam ścieżką. Miejsca dużo, będziemy ukryci, nada się! Co prawda w okolicy widać zarys jakiegoś domu, ale przy odrobinie szczęścia okaże się to rano jakimś budynkiem gospodarczym. Zresztą tak właśnie wyglądało: pojedynczy prostokąt na tle nocnego nieba.

Zawołałem Hipcię, powiedziałem, gdzie upatrzyłem miejsce i jąłem przetrząsać sakwy w poszukiwaniu czołówki. Hipcia poszła sprawdzić miejsce i po chwili wydała z siebie złowrogi jęk. Wróciła i dość krytycznie wypowiedziała się o moim pomyśle.

Przeszedłem przez to miejsce kilka razy. Po ścieżce tam i z powrotem, połaziłem dookoła i nic. Hipcia poszła raz i wdepnęła w kupę, narżniętą idealnie na środku ścieżki.

Oddaliliśmy się od pechowego miejsca i podzieliliśmy zadaniami. Ja rozbijałem namiot, Hipcia mrucząc brzydkie wyrazy zajęła się czyszczeniem buta. Kiepsko szło, bo zabrudziły się dokładnie okolice bloku.

But spędził noc na zewnątrz, zawinięty profilaktycznie w reklamówkę, żeby nie zamókł od rosy.

To był ostatni dzień z tak dużą ilością podjazdów.

Pokaż trasę GPS