I nadal nie rozumiem po co ci ludzie tak się przepychają na tych DDR-kach? Leci taki, panie dziejku, omija wszystkich bokiem, bo jeszcze nie ruszyli ze świateł, spycha tych jadących z przeciwka albo jedzie chodnikiem między pieszymi, po czym albo wszyscy go doganiają, albo spotykają się na kolejnych światłach.

DDR przy Połczyńskiej to mój chyba ulubiony fragment warszawskiej sieci dróg rowerowych. Jest szeroko, daleko od chodnika, od Ordona do Sowińskiego jest jeszcze tłoczno, ale od Sowińskiego już robi się pusto (bo nikt tam nie chodzi, bo nie ma po co, a jeździ relatywnie niewiele osób - większość jedzie na Księżyc, czyli Jana Kazimierza), więc jedzie się jak na jezdni.

Sam prezes Elizium uprzejmy był zaszczycić Stolicę swą czcigodną osobą, więc, po uprzednim załatwieniu spraw formalnych, udaliśmy się z nim i panną Prezesówną na lody i kawę.

Test lodów chłodzonych azotem (!) przy Chmielnej wypadł pomyślnie. Chociaż najwięcej wrażenia robią chmury parującego ciekłego azotu...

Pokaż trasę GPS

Korzystając z niewielkiej chwili zapasu przedłużyłem lekko powrót. Nie ma czasu, ale jakoś jeździć trzeba...

Pokaż trasę GPS

Miałem do przetransportowania: rower i dwie kawy. A że sprytny jestem, to połączyłem jedno z drugim.

Dwa tygodnie (równe!) nie było mnie na szosie, jeździłem tylko do pracy. Obrazowo to tak, jakbym po dwóch tygodniach spacerowania wziął się za bieganie.

W zasadzie to nie ma czego komentować. Wyszedłem na 2 h, ale już po pierwszych 30 minutach wiedziałem, że trzeba skracać. Wyszło półtorej godziny z jednym akcentem wzdłuż Kosmowskiej...

Pokaż trasę GPS

Miałem wziąć i wyskoczyć z pracy na moment, więc zabrałem szosę, żeby szybciej oblecieć.

Ale w ciągu dnia dostałem telefon, że dzisiaj to w sumie jednak nieee... I o, tyle z załatwiania spraw.

Po zakończeniu części crossfitowo-kolarskiej (rower - noszenie ciężkich przedmiotów - rower) zajmowałem się dzieckiem znajomych.

Nikt nie zginął, nie trzeba było wszczynać poszukiwań, było znośnie. To trochę jak z prowadzeniem pijanego kolegi przez miasto: musisz słuchać jakichś nietrzymających się kupy wynurzeń, odpowiadać cokolwiek, bo i tak nie ma to znaczenia, pilnować, żeby nie wlazł pod koła, nie zgubił się w tłumie i nie wysikał pod murem.

Nie powiem, że rozumiem, dlaczego ludzie sobie robią takie coś, marnując na to pół życia, ale doceniam wysiłek. Podejrzewam, że zaczyna się od tego, że nie masz wyboru i oddajesz hołd swojemu wrzeszczącemu bożkowi przez 24 godziny na dobę, a potem po prostu przyzwyczajasz się do tego i nawet nie wiesz, że można inaczej.

Złapałem potężną ulewę na powrocie. Może ilość mokrych ciuchów na grzbiecie wynikała z mojej własnej niedbałości, bo w końcu mogłem sprawdzić prognozy rano - wówczas zabrałbym kurtkę przeciwdeszczową, ale z drugiej strony: ciepły deszcz i pół godziny jazdy? No nie przesadzajmy!

A w międzyczasie nadrobiłem wszystko i jestem już na bieżąco z wpisami na BS.

Zaplanowałem sobie taką gmatwaninę. A jako że naumiałem się synchronizować trasy ze Stravy z Garminem, to było tym łatwiej zobaczyć i się nie pogubić.

Obleciałem sobie też testowo pętlę środowej strefy Koń-fortu PS8. Teren oczywiście znam doskonale, ale całość, w rozumieniu kompletnej pętli, zrobiłem pierwszy raz. 

Wiatr - morderca, szczególnie na odsłoniętych przestrzeniach. Ale za to w kierunku domu - poezja.

Pokaż trasę GPS

Dogonił mnie kolega i jechał za mną (wtedy ja mu przeszkadzałem), a potem przede mną (wtedy on mi przeszkadzał), ale udało się jakoś nie usiąść sobie wzajemnie na kole.

Powrót do Warszawy na luzaku, bez spinania łydki i z muzyką w uszach.