Kilka spraw na Mokotowie po pracy i powrót.

Nie, żebym jakoś rzadko tam jeździł, ale pewnie po raz czwarty w życiu zjeżdżałem Agrykolą, a podjeżdżałem może szósty raz.

Co ciekawe, najlepszy czas na podjeździe jest lepszy od zawodowców, którzy jechali tamtędy w 2016 o ponad 2 sekundy. 

Kolejny dzień transportowego szosowania. W ciągu pracy trzeba było wyskoczyć na piętnastokilometrową pętelkę, a po pracy znowu szukałem okazji do czegoś króciutkiego i,fragmentami, intensywnego.

Pokaż trasę GPS

Była sobie burza. Przeleciała niedługo przed moim wyjściem, ale gdy wychodziłem, to większość wody spłynęła już do kanałów, a resztę dosuszało słońce.

Po drodze, wzdłuż ciągu Kasprzaka-Połczyńska gdzieś nie działały światła, potem zdążyłem idealnie na początek zielonego i stanąłem tylko przy Powstańców. I takim cudem mam KOM-a, przy średniej - uwaga - 33 km/h. Jaki jest cel robienia segmentu prowadzącego przez kilka skrzyżowań, gdzie światła są ustawione tak, że co najmniej na połowie się stoi, wie tylko jego twórca.

Na serio podszedłem jednak tylko do innego miejsca - podjazdu na wiadukt. 200 metrów, jakieś 15 metrów przewyższenia, najwyższa i najbardziej stroma górka w promieniu kilku kilometrów od mojego domu (nie licząc górek po których dzieci zjeżdżają na sankach). No i segment, sprinterski, jeden z moich ulubionych w okolicy. W końcu udało mi się poprawić najlepszy czas z 22 do 19 sekund. Jeszcze urwać tylko jedną sekundę, żeby średnia była elegancka, powyżej 50 km/h, i może wisieć na wieki. Chociaż gdybym nie jechał z plecakiem przykrytym przeciwdeszczowym fifrakiem, który działał jak żagiel, to może i miałbym te 18 sekund.

Gdy skręciłem w stronę Babic zobaczyłem Chmurę. Szła z północy prosto na mnie. To spowodowało, że poczułem się dodatkowo zachęcony do pospieszenia się w kierunku domu. Zdążyłem.

Pokaż trasę GPS

Czwarty dzień dojazdów do pracy szosą. Rozważam zakup jakiejś dedykowanej tylko na dojazdy do pracy, bo jakość jazdy na cienkich oponach jest nieporównywalna z grubszymi, trekkingowymi 1,75.

Póki co moja treningowa szosa sprawdza się idealnie, więc aż tak nie narzekam.

Sam prezes Elizium uprzejmy był zaszczycić Stolicę swą czcigodną osobą, więc, po uprzednim załatwieniu spraw formalnych, udaliśmy się z nim i panną Prezesówną na lody i kawę.

Test lodów chłodzonych azotem (!) przy Chmielnej wypadł pomyślnie. Chociaż najwięcej wrażenia robią chmury parującego ciekłego azotu...

Pokaż trasę GPS

I nadal nie rozumiem po co ci ludzie tak się przepychają na tych DDR-kach? Leci taki, panie dziejku, omija wszystkich bokiem, bo jeszcze nie ruszyli ze świateł, spycha tych jadących z przeciwka albo jedzie chodnikiem między pieszymi, po czym albo wszyscy go doganiają, albo spotykają się na kolejnych światłach.

DDR przy Połczyńskiej to mój chyba ulubiony fragment warszawskiej sieci dróg rowerowych. Jest szeroko, daleko od chodnika, od Ordona do Sowińskiego jest jeszcze tłoczno, ale od Sowińskiego już robi się pusto (bo nikt tam nie chodzi, bo nie ma po co, a jeździ relatywnie niewiele osób - większość jedzie na Księżyc, czyli Jana Kazimierza), więc jedzie się jak na jezdni.

Korzystając z niewielkiej chwili zapasu przedłużyłem lekko powrót. Nie ma czasu, ale jakoś jeździć trzeba...

Pokaż trasę GPS

Miałem do przetransportowania: rower i dwie kawy. A że sprytny jestem, to połączyłem jedno z drugim.

Dwa tygodnie (równe!) nie było mnie na szosie, jeździłem tylko do pracy. Obrazowo to tak, jakbym po dwóch tygodniach spacerowania wziął się za bieganie.

W zasadzie to nie ma czego komentować. Wyszedłem na 2 h, ale już po pierwszych 30 minutach wiedziałem, że trzeba skracać. Wyszło półtorej godziny z jednym akcentem wzdłuż Kosmowskiej...

Pokaż trasę GPS

Miałem wziąć i wyskoczyć z pracy na moment, więc zabrałem szosę, żeby szybciej oblecieć.

Ale w ciągu dnia dostałem telefon, że dzisiaj to w sumie jednak nieee... I o, tyle z załatwiania spraw.