Zakończył się bardzo udany rowerowo lipiec. Przejechane prawie 1700 km (piąty miesiąc pod kątem przebiegu w historii) ze średnią prawie 27 km/h (rekord!).

Na ścianie można mnie wyżymać. Ale okazało się, że takie kilkanaście dni restu od wspinaczki robi moc: łyknąłem VI.1 na BW tak, jakbym dopiero wstał rano.

A, no i podziękowania dla ZTM - przewiozłem się za autobusem przez caluteńkie Powstańców.

No i jeszcze dopisek, bo zapomniałem - udało się w końcu na Prymasa wprowadzić w życie akcję "rower nie przeszkadza" - przez całą, calusieńką drogę, od Kasprzaka do Ronda Zesłańców nie wyprzedził mnie żaden samochód (ani żaden nie został przeze mnie przyblokowany). Tak, wiadomo, rowery na jezdniach to zło, bo udowadniają, że można jeździć szybciej niż samochód.

Zauważyłem, że na wtorkowy wieczór organizowana była szosowa przejażdżka organizowana przez Cyklistę w Warszawie. Zacząłem rozważać czy się nie wybrać. Hipcia była przeciwko, bo raz, że nie przepada za towarzystwem, a dwa - była dość sceptyczna do włóczenia się nocą w peletonie nieznanych ludzi.Jak się ma słaby wzrok to trzeba wybierać sprawdzone towarzystwo.

Sprawę zakończyło stwierdzenie z regulaminu: "kaski na propsie", które, jak rozumiem, było wezwaniem do obowiązkowego stawienia się w przegrzewaczu czaszki. Całość dobiła temperatura - tuż przed północą było 25 stopni.

Ustawka w Centrum i powrót stamtąd już razem. Jak zawsze zaskakuje widok "chodnikowców". Jasne, można powiedzieć, że taka Marszałkowska czy inna Kasprzaka to duże, ruchliwe ulice i na pewno niebezpieczne. Ale taka Królewska czy Grzybowska, wąskie ulice, gdzie samochody i tak jeżdżą wolno (jadąc w tamtą stronę to ja musiałem przez auta zwalniać), aż prosi się, by ten kawałek wygodniej i szybciej przejechać jezdnią. Niestety - niektórzy wolą wbrew przepisom gnieść się na wąskim chodniczku i denerwować pieszych.

Rano wspólna droga do pracy - aż pod samo BC.

W weekend mieliśmy jechać na Jurę. Ze względu na to, że dopiero wracam do formy po kontuzji postanowiliśmy odpuścić. W międzyczasie na wycieczkę zapraszał Gavek, tu też odpuściliśmy.W sobotę pomęczyliśmy się za to na ścianie, potem, w niedzielę, mieliśmy zrobić dłuższą trasę z wiatrem. Wstaliśmy nad ranem i stwierdziliśmy, że nam się nie chce spędzać kolejnego z rzędu weekendu w ukropie. I że zrobimy coś spokojniejszego.

Wstaliśmy więc i przed południem ruszyliśmy nad wodę, do Kiełpina. Wiatr wiał przyjemnie, czasem nawet w plecy, więc siedemnaście kilometrów zrobiliśmy (i to trekkingami) ze średnią 31,5 (do momentu wjechania na szuter). Całą drogę nie schodziłem z prowadzenia, dobrze się jechało. Z dzidą nad wodę - znak czasów.

Na miejscu - jak nigdy (a już na pewno jak nigdy w tym roku) - kocyk, woda, forfiter. Ogólnie luz, sielanka i wypoczynek.



Na początku jeszcze wiał wiatr, słońce nie dawało jakoś mocno, ale potem chmury zniknęły i zrobiło się naprawdę gorąco. Posiedzieliśmy jeszcze chwilę i zmyliśmy się, bo naprawdę nie szło wytrzymać.

Powrót - również nietypowy, raczej właściwy dla dawnych czasów WPG - wyciągnęliśmy (jak dawniej) mapę Kampinosu i ustaliliśmy trasę, przewożąc sie zielonym szlakiem przez Szczukówek aż do Sierakowa. Tam już zupełnie spokojnie (szczególnie, że wiatr też nie pomagał) doturlaliśmy się przez Babice do domu.

Chwilę sapnęliśmy i wieczorem jeszcze wyskoczyliśmy na ściankę (ale o tym gdzie indziej).

Temperatura spadła, trochę popadało, wreszcie można wziąć oddech!

Z duszą (i stopą) na ramieniu potruchtałem na Obo, bo trzeba było zobaczyć, jak stopa po czterech (?) tygodniach wspinaczkowego obijactwa zachowa się na ścianie. Opierniczałem się tylko wspinaczkowo, bo rowerowo nie było wytchnienia.

I co? I co? Ha! Ha ha! Idzie. Czasem zaboli, ale idzie!

Inna sprawa to forma; wszystko zleciało na łeb i na szyję, trzeba będzie odbudować.