Po powrocie z pracy trzeba bylo jechać na Okęcie, pogadać z ludźmi odprawiajacymi "nasze" loty. Nie chciało mi się jechać autem (zresztą, cholera wie, gdzie tam zaparkować, już raz mało mandatu nie dostałem), pozostał zatem rower. Śmignąłem tam i z powrotem, w obu przypadkach udało mi się podczepić za cieżarówką, stąd "tam" odcinek od Racławickiej do Hynka przejechałem za darmo.

Z rzeczy ważnych: roweru teoretycznie nie trzeba pakować w folię. W praktyce warto, bo, jak powiedziała pani w okienku: nie wiadomo, kto będzie się nim opiekował. No tak, szkoda zostać z połówką roweru w dzień rozpoczęcia urlopu. Sakwiarstwa na mono jakoś sobie nie wyobrażam.

Edit 1: No i jest pierwsza setka w maju. W tym roku coś mniej jeżdżenia będzie. A zmęczenia i aktywności - więcej. Ot, zagadka.

Edit 2: Cholera, to jest moja najdłuższa wycieczka w tym roku. Trochę wstyd.

Po dwóch tygodniach znowu jestem na rowerze. Kilku rzeczy zdecydowanie mi nie brakowało:
- ludzi, którzy muszą wyprzedzić człowieka, bo im niewygodnie w tunelu, po czym odbijają na 25 metrów i utrzymują moją prędkość, albo zwalniają i trzeba ich wyprzedzać
- ludzi, którzy nie potrafią wyczekać na czerwonym i muszą przejechać, chociaż po tempie jazdy widać, że się nie spieszą do pracy
- ludzi na holendrach, którzy stają blisko na światłach, a potem, gdy startują, robią to z potężnym bujnięciem o amplitudzie 0,5 metra (są w ogóle tacy, którzy na tych rowerach ruszają bez zachwiania?)

Inne piękne rzeczy, do których nie tęskniłem, na pewno już czekają, żeby mi się wgramolić i zepsuć radość z jazdy. Dlatego tak lubię wracać z roboty, bo wtedy 70% trasy pokonuję jezdnią i mam święty spokój.

Nie brakowało mi też DDRów zamienionych w rowerostrady, gdzie zamiast normalnie jechać, trzeba co i rusz kogoś wyprzedzać. Dlatego też nieustannie się dziwię niektórym, co lubią jeździć w dzień. Bo nocą to już fajnie jest, spokój, cisza, a przede wszystkim pustka. A nie. Przede wszystkim, to nocą jest chłodno.

Wczoraj w końcu odebrałem telefon z zaproszeniem do odebrania rowerów z serwisu. Nareszcie (co wykorzystałem rano), mogłem do roboty dotrzeć jak człowiek, nie jak paskudny mieszczuch, pocąc kuper w siedzenie samochodu. I nawet udało się przejechać kawałeczek dalej.

Majówka spędzona wybitnie nierowerowo, jestem absolwentem kursu skałkowego ze wskazaniem na kurs tatrzański. Jeszcze rok temu odpowiedź na pytanie "co robimy w weekend" była prosta -> rower; teraz już nie będzie tak łatwo, bo można i się przejechać rowerem i śmignąć z sakwami, i śmignąć w góry, i śmignąć w skałki, i śmignąc po waypointy, albo po prostu podjechać rowerem na ściankę wspinaczkową. Decyzje, decyzje...

Wieczorem jechałem na Okęcie, uchwycić osobę od odpraw w Norwegianie. Nie udało się, za to udało mi się co innego, przy samochodzie stał już Pan Władza. Się okazało, że gdzieś tam stoi zakaz zatrzymania na dłużej niż minutę. Na szczęście był miły, skończyło się na pouczeniu. Rowerem ryzyka mandatu za złe parkowanie nie ma! Po drodze spotkałem trochę rowerzystów, w tym jednego "ambitnego", który za każdym razem przejeżdżał na czerwonym. Batmanów też nalazło co niemiara.

Mam dziwny zwyczaj ustępowania pierwszeństwa rowerzystom na przykład przy warunkowym skręcie i przejazdach rowerowych. Jest to na tyle dziwne, że każdy, którego puszczam, patrzy na mnie jak na idiotę. Czekam tylko, aż wyciągnie telefon i doniesie Władzy, że jakiś najwyraźniej pijany zawodnik jedzie samochodem.

Ostatni powrót do domu przed dłuższą przerwą w rowerowaniu. W sobotę odwieźliśmy oba z długą listą życzeń i zażaleń i usłyszeliśmy, że przed majówką to raczej nie. Po cichu liczę na czwartek-piątek, ale to tylko tak pro forma, bo i tak w majówkę jeździć nie będziemy.

W sobotę i w niedzielę zdążyłem ponownie znienawidzić jazdę samochodem. Zdumiewa mnie nieustannie, że ludzie mogą to lubić. Ale, przynajmniej mam zaświadczenie lekarskie, że jestem zdrowy i dwie szafki z Ikei, których rozkładanie zgodnie z instrukcją zryło mi mózg.

Wczoraj miałem okazję przypomnieć sobie, jak fajnie jeździ się obciążonym rowerem - w dwóch sakwach wiozłem przesyłki - namiot i ciuchy. W domu była akcja przymierzania i sprawdzania wodoszczelności "wodoszczelnych" rzeczy. Accent przeszedł samego siebie: jak można zrobić przeciwdeszczową kurtkę i nie podkleić szwów? Na razie, przynajmniej dla mnie, wygrywa przeciwdeszczówka-decathlonówka. Test wodoodporności przechodziły też, pod prysznicem, rękawiczki. Chyba nakreślił się już wstępny obraz tego, co zostaje, a co nie.

Dziś ostatni dzień z rowerem - weekend znowu, tym razem z musu, nierowerowy, jutro odwozimy je na serwis generalny, by mieć jeszcze miesiąc na dotarcie sprzetu przed wyjazdem. Z kolei majówkowy weekend spędzamy w Tatrach i na kursie skałkowym, rowerowania znowu nie będzie. Statystyki trzeba będzie odrabiać w obcym kraju; wczoraj z sakwami się fajnie jechało, wiem, że będę te sakwy i cholerne góry klął w zywy kamień w czerwcu, ale na razie staram się o tym nie myśleć ;)

Z pracy wracałem Połczyńską, jedzie się fajnie, mknę sobie, nagle zauważam, że coś auta mnie jakoś tak trudniej wyprzedzają. Patrzę na licznik - 43km/h. Zapewne to był wiatr, a nie rezultat brudu zmytego z napędu, niemniej jednak postanowiłem wykorzystać tę sytuację i wyciągnąłem sobie 50km/h. Nowy rekord. Co tam, że z wiatrem, ważne, ze nie w tunelu.

Z rana uwierzyłem nowemu metele na słowo i założyłem, że, tak jak piszą, padało będzie tylko wieczorem. Wyszedłem prosto w deszcz, ale jakiś taki niewielki, stwierdziłem, że będzie przyjemnie - no i było. Jechałem sam, więc standard - Połczyńska. Jakoś tak spokojnie, nikt nie chciał nikogo rozjeżdżać.

Do pracy przyszedł namiot, tym razem Wabakimi 2, którego już testowaliśmy rok temu, a którego z powodu wady oddaliśmy. Może teraz będzie jakiś lepszy egzemplarz, bo namiot, mimo przeciętnych parametrów, naprawdę jest dobry, jeśli chodzi o tempo rozstawiania, możliwość rozstawienia w deszczu i przestronność. Do tego przyszła paczka z rzeczami ze sklepu rowerowego, dobrze, że pamiętałem, żeby zabrać sakwy.

Już prawie udało się kupić bilet na samolot, sam bilet to nie sztuka, samolotem trzeba przewieźć rowery. Strony linii lotniczych są zawsze niesamowicie precyzyjne, zatem postanowiłem zadzwonić na Call Center. "Call Center", nie "Infolinię", bo dzwonić trzeba aż do Norwegii. Zastanowiłem się wpierw, w jakim języku rozmawiać, bo to, że ingoranccy Norwegowie nie znają tak ważnego języka jak polski, było dla mnie więcej niż pewne. Norweskim z kolei władam świetnie, problem w tym, że jest to taka specjalna odmiana norweskiego, którą rozumiem tylko ja. Pozostał zatem angielski. Wystukałem numer, włączył się automat, zacząłem słuchać i przestraszyłem się, że z grona tych wszystkich bulgotnięć mam domyśleć się, którą cyfrę mam wybrać, żeby toto zaczęło do mnie mówić po angielsku. Coś mi się wydawało, że bulgotnięcia na początku zawierały słowo "english", rozłączyłem się i z radością, po kolejnym połączeniu, usłyszałem "For english press zero.". Dalej czekały mnie dwie rozmowy, przeprowadzone z jedną Norweżką i jednym Norwegiem, z tego badania wyciągam wniosek, że Norwegowie mówią lepiej po angielsku niż Norweżki. A propos Norweżki: zapomniałem zapytać, czy rozmawiam z Marit Bjoergen, w końcu powinni się domyślać, że Pan z Polski dzwoni i podstawiać do telefonu kogoś sławnego.

W każdym razie udalo mi się dogadać, a chwilę po tym, jak szczęśliwy, pełen informacji, odłożyłem telefon, Hipcia wystrzeliła mi "A może jednak ten WizzAir".

Nie ma. Z Węgrami to sobie sama gadaj! :)

Flaga jest. Wczoraj przy okazji wizyty w sklepie zauważyłem półkę z akcesoriami eurowymi. I taką flagę do wciknięcia za szybę samochodu, za 3,49zł nabyłem. Zobaczymy jeszcze, czy uda się to na czas wyprawy przymocować do roweru.

W weekend trzeba już oddać rowery do serwisu, zatem pojechaliśmy na myjkę. Sama woda, brudu trochę odpadło. Rano, zgwałciłem zasady dbania o rower po raz kolejny i nasmarowałem łańcuch bez czyszczenia - i tak idzie do wymiany. Ogólnie, przez całą zimę ogarnąłem łańcuch chyba ze dwa razy, smarowałem na brudno i tak dalej - i tak od poprzedniego serwisu przejechałem 3400. I tak, jak doświadczenie uczy, łańcuch pójdzie do wymiany. A jak już przyjdzie wiosna i znowu będzie w miarę czysto, to zacznę dbać. Przynajmniej do wyjazdu muszę dbać. ;)

To napiszę i ja: padało. I było mokro. Co, może nie być zaskoczeniem, skoro padało. Ale trzeba napisać.

Namioty dla rowerzystów mają dziesięciodniowy termin zwrotu, który upływał wczoraj, więc ze smutkiem zrezygnowaliśmy z jazdy rowerem na kurs i ruszyliśmy samochodem, by nawiedzić przybytek poczty całodobowej przy ul. Świętokrzyskiej.

Rano z kolei do pracy jechałem sam, to i nie ma o czym pisać.

Hipcia mówi, że Norwegia jest rozgrzebana i że jesteśmy w dupie, ale ja tam widzę już światełko na końcu tunelu. Ustaliliśmy już datę wyjazdu, mam nadzieję, dzisiaj kupić bilety na samolot; początek trasy brzmi optymistycznie, ponieważ ludzie mądrzy i bywali piszą, że południe Norwegii to takie trochę Mazury, zatem chcemy przejechać dalej, bliżej gór, środkiem transportu zwanym "pociąg". Jako że Hipcia rzecze, ze na żadnym lotnisku spała nie będzie, wylądowawszy o północy w Norwegii, pakujemy się na bicykle, jedziemy do pierwszego lasu, śpimy, a potem rano staramy się dojechać na 12:30 na pociąg. Od lotniska do stacji jest 50km. Wiem, jak ciężko jest mi wstać rano. Dotarcie na czas będzie wyzwaniem.

Rowerzyści, konkretnie dwójka, konkretnie my, za półtora miesiąca jadą do Norwegii. Na zeszloroczną wyprawę nad Bałtyk mieliśmy namiot, ale trzeba go bylo zwrócić z powodu wady. I namiotu nie mamy, trzeba kupić. Kiedyś było łatwo - jedynym źródłem informacji i wyrocznią był sprzedawca w sportowym, teraz są internety i inne cuda. A wśród tych innych cudów należy wymienić dziesięciodniowy termin zwrotu, dzięki któremu jeszcze w piątek mielismy w domu cztery namioty do testów. Teraz już mamy trzy, dziś wieczorem będą dwa, ale za kilka dni przyjdzie kolejny. Sprawdzać trzeba sporo, bo raz, że to musi grać, jeśli chodzi o najbliższą wycieczkę, jako minimum wyliczam sobie dwa przedsionki, szybki czas rozkładania, w tym mozliwość sprawnego rozłożenia w deszczu, dwa, że musi to też spełnić wymagania innych wycieczek, w tym górskich, kiedy to człowiek zmuszony do noclegu na wysokości nie powinien namiotem świecić jak żarówka i przyciągać straży TPNu.

Plusem jest też to, że mimo że nie posiadamy jeszcze biletów na samolot, to już mamy ustalone, którędy będziemy po tej całej Norwegii jechać.

A tymczasem, wyjazd do pracy przypomniał, że w czasie deszczu dzieci się nudzą, bo rezygnują z rowerów, by spędzić trochę czasu zamknięci w kilkuosobowej puszce stojąc w korku, albo spędzić trochę czasu zamknięci w wieloosobowej puszce stojąc w korku, lub smigając po torach. W każdym razie, nudzą się i jest im gorąco. Czego ja zupełnie nie rozumiem, bo gdy deszcz pada, to raz, że nikogo nie ma na DDR, dwa, że nikogo nie ma na DDR, a trzy, że jest fajnie, bo nie jest gorąco.

Założyliśmy zatem na grzbiety przeciwdeszczowe kurtki i poszliśmy w miasto szpanować, jacy to my jesteśmy hardkorzy że w DESZCZ jedziemy NA ROWERZE. Po drodze minąłem jednego kolegę, który pracuje w tym budynku, co ja, poruszającego się w tempie 10km/h, bo założyl na kuper piękne dżinsy, a błotników załozyć zapomniał. Zresztą - błotniki do ostrzaka? WYstyd.

Uderzyć próbowano mnie dwa razy - raz przy Kasprzaka, drugi raz przy Rondzie Zesłańców - to drugie, standardowo, przez pajaca, który nie potrafi przed sygnalizatorem poczekać, aż będzie miejsce do jazdy dalej. Zastawil DDR i próbował ruszyć w mój bok, bo AKURAT MU SIĘ ZWOLNIŁO. Dziś w Gazecie napisali, że Warszawa zbija kapital na nowoczesnym fotoradarze, który wyłapuje, oprócz prędkościowców, także takich mądrali, którzy wjeżdżają na czerwonym. Bo jaśnie pan się spieszy i musi pojechać. I potem, przez takiego pajaca są korki, bo zastawia skrzyżowanie. Ale Warszawa robi źle, bo nie wolno, przecież, tak kierowców traktować, tak przynajmniej piszą ludziki w komentarzach. I słusznie. Ja bym zapolował na tych, co im się nie chce tyłka zdjąć z roweru na przejściu dla pieszych! Bandyci!

A propos "jaśnie pan się spieszy" - przy DDR znowu przeorane barierki. I znowu świeżo po deszczu. Najwyraźniej zrozumienie prostej zależności "pada deszcz -> jest mokro -> jest ślisko" przekracza możliwości pojmowania niektórych jednostek.